Collecting OtherwiseCollecting Otherwise

Het team is een multidisciplinaire en internationale groep, die zowel artistieke als meer academische opvattingen over het archief inbrengt, en via deze ook de collectie van Het Nieuwe Instituut. De werkgroep komt tweewekelijks bij elkaar en levert een gezamenlijke bijdrage aan de tweewekelijkse en maandelijkse bijeenkomst.

Setareh Noorani is architect, onderzoeker, zinester en maakt deel uit van het experimentele collectief Zenevloed. Ze gebruikt in haar projecten en artistieke bijdragen diverse media om manieren van openbaren en belichaming te exploreren, waarbij ze processen van trauma en tijd in twijfel trekt; hierbij altijd bewegend in het grijze gebied tussen academisch onderzoek en kunst. Onderzoek, ontwrichting en het blootleggen van archieven door ruimtelijk onderzoek en tot catharsis leidende zelfpublicaties zijn uitingen hiervan.

Haar huidige onderzoek bij Het Nieuwe Instituut legt zich toe op de kwalitatieve, paradigma verschuivende begrippen van dekolonialisme, feminismes, queerecologieën, vertegenwoordigingen (niet-institutioneel, niet-auteurschap), en de implicaties van het collectieve, meer-dan-menselijke lichaam in de architectuur, diens erfgoed en meerduidige toekomstscenario's -- alle onderdeel van het nieuwe project Collecting Otherwise en de cross-institutionele The Critical Visitor. Setareh heeft een mastergraad (MSc) in Architectuur (TU Delft, cum laude).

Dr Marina Otero Verzier is architect en directeur van de onderzoeksafdeling aan Het Nieuwe Instituut. Ze geeft leiding aan onderzoeksprogramma's zoals "Automated Landscapes" en "Architecture of Appropriation". Recentelijk cureerde ze de tentoonstellingen "Spirits in the Material World" van Heman Chong (2019) en "Steve Bannon: A Propaganda Retrospective by Jonas Staal (2018)" en co-cureerde ze "Malware: Symptoms of a Viral Infection (2019)" en "I See That I See What You Don't See" in La Triennale Di Milano (2019). Ze maakt deel uit van het team van curatoren voor de aankomende Shanghai Biennale.

In 2018 was Marina de curator van "Work, Body, Leisure", het Nederlandse paviljoen tijdens de 16de editie van de Venice Architecture Biennale. Eerder was ze hoofdcurator van de 2016 Oslo Architecture Triennale, samen met de After Belonging Agency en de directeur van Global Network Programming bij Studio-X- Columbia University GSAPP (New York). Marina is (mede-)samensteller van de uitgaven Unmanned: Architecture and Security Series (2016), After Belonging: The Objects, Spaces and Territories of the Ways We Stay In Transit (2016), Work, Body, Leisure (2018), Architecture of Appropriation (2019), en More-than-Human (nog te verschijnen in 2020). Ze heeft gestudeerd aan de TU Delft, Columbia GSAPP, en ETSA Madrid, waaraan ze haar PhD-graad heeft behaald. Haar thesis 'Evanescent Institutions' legde zich toe op de opkomst van nieuwe paradigma's binnen culturele instituten. Marina geeft les in architectuur aan de RCA in London. Sinds September 2020 is ze hoofd van de masteropleiding Social Design aan de Design Academy Eindhoven.

Delany Boutkan en de onderzoeksafdeling van Het Nieuwe Instituut in Rotterdam kennen sinds 2019 een langdurige samenwerking. Artikelen van haar hand zijn verschenen op culturele platforms waaronder het tijdschrift MacGuffin, Onomatopee Projects, PS Sandberg / Sandberg Instituut, en het tijdschrift Kunstlicht. Voor het Van Abbemuseum (2018) en Het Nieuwe Instituut (2019/2020) heeft ze publieke activiteiten en tentoonstellingen ontwikkeld. Ze heeft meegewerkt aan conversaties en workshops op tal van prestigieuze design en kunstacademies waaronder Design Academy Eindhoven, Graphic Design Arnhem (ArtEZ), Instituto Europeo di Design (IED) Madrid, Jan van Eyck Academie en Willem de Kooning Academie. Delany haalde in 2018 haar MA in Design Curating and Writing aan de Design Academy Eindhoven.

Dr. Hetty Berens is architectuurhistorica en promoveerde bij dr. Auke van der Woud, aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Zij is als senior-conservator in Het Nieuwe Instituut verantwoordelijk voor acquisities, onderzoek in de collectie en voor Huis Sonneveld, de museumwoning naast Het Nieuwe Instituut. Zij maakt bovendien tentoonstellingen, zoals Histories, Leisure Parks, Hein de Haan en Architectuur en interieur. Het verlangen naar Stijl. Ze publiceert en geeft lezingen en gastcolleges. Ze schreef onlangs een nieuwe audiotour voor Huis Sonneveld: Het Gezonde Huis. Ze is bestuurslid van de Onderzoeksschool Kunstgeschiedenis en van Iconic Houses.

Carolina Pinto is een multidisciplinaire ontwerper en onderzoeker die door het maken van verhalen, onderzoek in het publieke domein en te kijken naar volkscultuur de zichtbaarheid van een kritische houding vergroot, met name op het gebied van nieuwe media en digitale cultuur. In haar werk omarmt ze begrippen over zorg en collectieve kennisproductie als instrumenten om feminisme als altijd aanwezige lens op te zetten en als methode te hanteren tijdens haar onderzoeks- en ontwerpprojecten. In 2019 ontwierp ze de ruimte The Future is Tentacular: Making Kin and Other Gestures. Het project had als doel om tentaculair denken in kaart te brengen en bezigen in workshops, voorleessessies, en andere bijeenkomsten. Momenteel volgt Carolina de MA New Media en Digitale Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam. Sinds September 2020 is ze werkzaam op de afdeling Research & Development van HNI.

Dr. Michael Karabinos is archivaris en historicus, hij woont in Amsterdam. Zijn werkzaamheden richten zich op geschiedkundige documentatie/archiveringsystemen, in het bijzonder met betrekking tot (de)koloniale omgevingen in Zuidoost-Azië. In de periode 2016-2019 nam hij op uitnodiging van het Van Abbemuseum in Eindhoven deel aan het onderzoeksprogramma Deviant Practice. Karabinos promoveerde aan de Universiteit van Leiden en was eerder als onderzoeker verbonden aan de Nanyang Technological University in Singapore. Zijn werk is verschenen in diverse internationale publicaties, waaronder Displaced Archives (London/New York 2017), Information & Culture, Bijdragen tot de taal-, land- en volkenkunde, en Low Countries Historical Review. Hij is medeauteur van het boek Colonial Legacy in Southeast Asia: The Dutch Archives ('s-Gravenhage 2012). Momenteel is hij als docent verbonden aan de Universiteit van Amsterdam bij de onderwijsprogramma's van Media Studies.

Hannah Dawn Henderson (1991, Verenigd Koninkrijk) is schrijver en kunstenaar. Haar werk reflecteert op situaties waarin het vermogen van het lichaam om zich volwaardig uit te drukken tegen beperkingen aanloopt en als kwetsbaar wordt opgevat. Hierbij onderscheidt Henderson niet alleen linguïstische en fysieke structuren, maar beziet ze de beperkende omstandigheden tevens vanuit een breder politiek en maatschappelijk kader.
Hierbij valt te denken aan omstandigheden die zich afspelen buiten het lichaam -- bijvoorbeeld een opgelegde indeling als gevolg van hokjesgeest, of onjuiste vertalingen en maatschappelijk geaccepteerde verwachtingen -- en binnen het lichaam zelf, zoals moeheid, amnesie en trauma.
Hannah Dawn is woonachtig in Den Haag en artist-in-residence op de Rijksacademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Tentoonstellingen en projecten van haar hand zijn op diverse podia te zien geweest, onder meer tijdens het International Film Festival Rotterdam, Queer Arts Festival Antwerp, Ambika P3 (Londen), Haus N Athens (Athene), en de Experiments in Cinema Festival (Albuquerque).

Clara Balaguer (Makati City, Pisces Metal Monkey) is cultureel werker en verspreider van grijze literatuur. Tussen 2010 en 2018 gaf ze vanuit OCD, residency programma en platform voor kunst en design dat een maatschappelijke impact beoogt, een uiting aan een culturele programmering met rurale, peri-urbane en diasporische gemeenschappen uit de Filipijnen. Ze is medeoprichter van Hardworking Goodlooking (2013), een ambachtelijke uitgeverij met specifieke aandacht voor de informele wijze waarmee de lokale bevolking zich op papier uitdrukt, het collectiveren van auteurschap, en de waarde van het maken van fouten. Balaguer staat op dit moment aan het hoofd van de bacheloropleiding Social Practices aan de Willem de Kooning Academie, en geeft les aan masterstudenten op het Piet Zwart Instituut (Experimental Publishing) en het Sandberg Instituut (Dirty Art Department). Het feit dat ze vaak onder een alias of groepsnaam opereert, geeft blijk van haar rentmeesterschap binnen een bepaald project. Het meest recente voorbeeld hiervan is To Be Determined, een tussenliggende, als zodanig zwervende samenstelling (of een nog te besluiten netwerk) van slapende cellen die activeren--deactiveren om cultureel kapitaal op gemoedelijke wijze toegankelijk te maken.

Julius Thissen is multidisciplinair kunstenaar en artistiek onderzoeker, woonachtig in Arnhem en houdt zich met name bezig met LGBTQIA+ gerelateerde thema's. Julius werkt met diverse soorten media: performance, fotografie, film, beeldhouwwerk en geur. Daarmee onderzoekt Thissen begrippen van gemeenschappelijkheid en representatie, mannelijkheid, sport en concurrentie. De kunstenaar tracht aldus tot beschrijvingen te komen die de dunne lijn tussen presteren en falen onderzoeken. Deze verhalen zijn nauw verbonden met de huidige prestatiecultuur en de impact van sociale verwachtingen op ons gedrag. Het werk houdt ook verband met persoonlijke ervaringen als genderqueer trans mannelijk individu. Door deze ervaringen zelf te hebben ondervonden, is Julius in staat de beperkende beschrijvingen die transgender en queer mensen worden opgelegd, sterk te weerleggen.
Thissen is genomineerd voor de Hendrik Valk Prijs, Arnhemse Nieuwe en de Warsteiner Blooom Awards. In het jaar 2017/2018 ontving Julius van het Mondriaanfonds de Werkbijdrage Jong Talent.

Harriet Rose Morley (1994) is multidisciplinair kunstenaar en maker, momenteel woonachtig in Den Haag. Met haar projecten tart ze onze veronderstellingen over de rol van (publieke) kunst in placemaking, door vragen te stellen bij de dubbelzinnigheid van hun functies - of het gebrek hieraan -- en ze te beschouwen als bronnen voor geestige kritiek.
Ze werkt aan een catalogus van nationale en internationale publieke kunstwerken en interventies, inclusief het vervaardigen van meubels, architecturale installaties en samenwerkingsprojecten. De ontwikkeling van haar werk hangt vaak nauw samen met publieke interactie en samenwerkingsvormen voortkomend uit workshops, gesprekken en educatieve evenementen die een toegankelijk en inclusief inzicht bieden in urgente thema's binnen kunst in de openbare ruimte, zoals de relatie tussen kunst en politiek, zorg en therapie, kunstenaarschap, zelforganisatie, alternatieve educatie en zelfontwikkelde idealen. Ze is nu voor de duur van één jaar de eerste artist-in-resident bij Hotel Matria Kapel (NL) en recentelijk geselecteerd als de kunstenaar voor het Plymouth Art Weekender Public Art Commission (2020). Aankomende projecten zijn onder meer deelname aan het uitgestelde 2021 Glasgow International en artist-in-residence bij de ZK/U Centre for Art en Urbanistics in Berlijn.

Clara Balaguer (Makati City, Vissen Metalen Aap) is cultureel werker en verspreider van grijze literatuur. Van 2010 tot 2018 werkte ze aan culturele programmering met plattelands-, peri-urbane en diasporagemeenschappen in de Filippijnen via OCD, een residentieruimte en platform voor sociale praktijken. In 2013 was ze medeoprichter van Hardworking Goodlooking, een uitgeverij die geïnteresseerd is in de materiële vernacular, collectivisering van auteurschap en de waarde van de vergissing. Momenteel leidt ze de bachelorafdeling Social Practices aan de Willem de Kooning Academie en doceert ze op masterniveau aan het Piet Zwart Instituut (Experimental Publishing) en het Sandberg Instituut (Dirty Art Department). Vaak opereert ze onder collectieve of individuele aliassen die haar rentmeesterschap in een bepaald project aanduiden, waarvan de meest recente To Be Determined is: een tijdelijke, migrerende, naburige structuur van slapende cellen (Trojaanse paardennetwerken) die activeren-deactiveren voor lekkende toegang tot cultureel kapitaal.

Isola Tong (Pasay City, Weegschaal Vuurkonijn) is een kunstenaar en praktiserend architect, geïnteresseerd in queer en trans theorieën die volksmagie en geo-hydro-solar-bio-techno-politiek doorsnijden. Momenteel onderzoekt ze de interconnectie van het menselijke en niet-menselijke systeem en hun verstrengeling met de koloniale geschiedenis en de bebouwde omgeving. Haar werk strekt zich uit over verschillende media en toont een divergentie van antropocentrisme naar onderling verbonden biologieën. Ze studeerde cum laude af aan de Universiteit van Santo Tomas (BS Architectuur). Ze studeerde en werkte ook vier jaar in Osaka, Japan. Ze heeft tentoonstellingen gegeven in Korea, Slovenië, Servië en het Verenigd Koninkrijk. Momenteel doceert ze architectonisch ontwerp, theorie en geschiedenis aan de De La Salle - College of Saint Benilde School of Design and the Arts in Manila.

Czar Kristoff (Camarines Sur, Steenbok Aardeslang) is een kunstenaar, pedagoog en uitgever, geïnteresseerd in de (her)constructie van ruimte en geheugen, door middel van concepten van nesting en tijdelijke architectuur, voor (pedagogische) bezigheden, met behulp van huisnijverheid uitgeverij-blueprints, xerox, en andere low-fidelity drukmethoden-als zijn huidige media van belang. Hij exposeerde in Showroom MAMA Rotterdam, Jogja National Museum, C3 Artspace Melbourne, Bangkok Arts and Culture Center, MO Space Manila; Dansehallerne Kopenhagen en Vargas Museum Manila. Kristoff is verbonden aan Hardworking Goodlooking, een uitgeverij en design hauz geïnteresseerd in dekolonisatie, horror vacui en tropische diaspora. Hij leidt de Temporary UnReLearning (URL) Academy, een parallelle school zonder vast adres, geïnteresseerd in het decentraal maken van kunst en culturele productie in de Filippijnen.

Alfred Marasigan (Batangas, Weegschaal Wateraap) is een kunstenaar en pedagoog die serendipitous research en transmediale praktijken voornamelijk uitvoert via livestreaming, sterk geïnspireerd door emotionele geografie, Noorse slow TV en magisch realisme. Een dergelijk format, vaak via sociale media, verankert zijn huidige verkenningen over gelijktijdigheid, duurzaamheid, solidariteit en seksualiteit. Marasigan studeerde in 2019 af met een MA in Hedendaagse Kunst aan de UiT Arctic University of Norway's Kunstakademiet i Tromsø en is een Norwegian Council of the Arts Grantee for Newly Graduated Artists. Zijn werk is tentoongesteld, vertoond en gepubliceerd door Asia Art Activism (WWW/UK/PH), Tromsø Kunstforening (NO/PH), Goldsmiths' EnclaveLab (UK/PH), Further Reading (ID), Meinblau Projektraum (DE/PH), M:ST Performative Art (WWW/CA/PH), Arctic Moving Image & Film Festival (NO), C3 Contemporary Art Space (AU) en het Cultural Center of the Philippines (PH). Momenteel woont hij in Manila en is hij sinds 2013 faculteitslid van het Department of Fine Arts van de Ateneo de Manila University.

Federica Notari is een multi-media trans-disciplinair onderzoeker, met een MA in African Studies en een MA in Media Studies. Haar onderzoek richt zich op de vraag hoe we door de ruimte navigeren, hoe de ruimte ons informeert, en hoe we bij de ruimte horen. Met haar methodologieën wil ze de rol van de onderzoeker demystificeren en de hegemonische structuren die kennis definiëren in vraag stellen. Haar huidige onderzoek richt zich in het bijzonder op de manier waarop familiearchieven iemands saamhorigheid informeren: door archieven te zien als mobiele flexibele lichamen die kunnen worden gehercontextualiseerd, opnieuw gemobiliseerd en gereanimeerd.

Robin Hartanto Honggare is schrijver en curator, en momenteel promovendus aan de Columbia Graduate School of Architecture, Planning and Preservation. Hij is visiting scholar binnen het onderzoeksteam van Het Nieuwe Instituut voor 2021-2022 en was curator van het Indonesisch Paviljoen op de 14e Internationale Architectuur Tentoonstelling in Venetië (2014). Zijn huidige onderzoek, geworteld in zijn interesse in de architecturen van cultivatie en de geschiedenissen van koloniale moderniteiten in Zuidoost-Azië, probeert bloot te leggen hoe gebouwen en landschappen vorm gaven aan, en gevormd werden door, de productie van handelsgoederen.

Joseph Steele (*1982 US) is een kunstenaar en PhD kandidaat in Critical Media Practices aan de U.Colorado Boulder en verbonden aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Vanuit Nederland onderzoekt hij in zijn werk etnografische manieren van representatie en hoe kunstenaars het archief doorkruisen en tentoonstellingsruimtes ondervragen. Joe heeft een MDesS van Harvard (GSD 2016) en BFA van MassArt (2005, fotografie). Hij was een Fellow bij MIT's OpenDocLab (2017). Joe heeft deelgenomen aan de Mountain School of Arts LA in 2020 en maakt deel uit van het full-spectrum curatorschap van IMPAKT Centre for Media Culture, 2022 (Utrecht). Joe presenteerde internationaal lecture-performances, films, installaties, curatoriële projecten en papers. Joseph doet momenteel onderzoek in het Van Abbemuseum, het Stedelijk, NMVW en het Kunst & Projectdepot (RKD) voor een aankomende tentoonstelling en regisseert een essay-film voor ARCHIVE POIĒSIS [dissertatievoorzitter: Prof. Reece Auguiste], gericht op de praktijk van de Amerikaanse kunstenaar Renée Green (*1959). Door middel van interviews, discoursanalyse en close reading bestudeert Steele hoe Green gebruik maakt van hermeneutiek en herfotografie in combinatie met narratief, afstandsmontage en een antropologiserende tentoonstellingsruimte in hun gelaagde, intermediale werken.