Waar de begrippen diversiteit en inclusiviteit ons de laatste jaren om de oren vliegen, zien we weinig tot geen structurele veranderingen in de personeelsbestanden van culturele instellingen. Wel zien we een toenemend aantal culturele instellingen die door middel van talloze, maar altijd slechts tijdelijke innovaties nieuwe doelgroepen (lees: jong publiek met een migratieachtergrond) aan zich proberen te binden. Wat zijn hier de implicaties van? Wiens geleefde ervaringen worden in de spotlight gezet, en wie haalt hier profijt uit?