Art on Display 1949-69Art on Display 1949-69

Tekeningen van Petra Lunenburg

Hoe leg je een tentoonstelling vast, die vanwege een lockdown nauwelijks tot niet is gezien? In Art on Display 1949-69 stonden verschillende historische tentoonstellingsmodellen centraal, alle gericht op de interactie tussen het ontwerp van de tentoonstellingsruimtes, de kunstwerken en het publiek. Zijn foto's of een film in een dergelijke situatie voldoende? Of geeft de gedwongen afwezigheid van publiek de mogelijkheid juist andere media te benutten? Wat als het beeldend vermogen van een illustrator wordt ingezet om juist dat in beeld te brengen, dat door de lockdown nauwelijks tot stand is kunnen komen?

Petra Lunenburg heeft een reeks tekeningen gemaakt die zijn geïnspireerd op Art on Display, met de ambitie om de atmosfeer van de verschillende tentoonstellingsfragmenten te vangen en de zo zorgvuldig door architecten geënsceneerde ontmoeting met de kunstwerken alsnog voelbaar te maken. De beeldenreeks kan worden opgevat als een even speculatief als evocatief 'tentoonstellingsarchief' dat in aanvulling op het meer reguliere archief van foto's en ontwerpschetsen de veronderstelde confrontatie van de bezoekers met de kunstwerken, hun blikrichtingen en bewegingen op basis van een specifiek ruimtelijke scenografie eerder oproept dan vastlegt.

Petra Lunenburg: "Het idee om de menselijke en emotionele kant van een tentoonstelling door middel van tekeningen uit te drukken en te archiveren is denk ik heel relevant. Aangezien mijn werk gaat over de menselijk ervaring komt hierin, voor mij althans, heel veel samen. Ik heb veel mode getekend, en daarbij is mijn uitgangspunt vrijwel altijd de beweging of het gevoel dat het kledingstuk bij mij oproept, de relatie tussen de drager en het ontwerp. Ik vertaal mijn antwoord hierop in een menselijk figuur omgeven door lijnen in bepaalde richtingen die beweging uitdrukken. Bij Art on Display, hoewel behoorlijk buiten mijn comfort zone van mode, heb ik het niet anders gedaan. Ik heb mezelf geobserveerd tijdens het doorlopen van de expositie: hoe beweeg ik mij, welke route neem ik en hoe bekijk ik de opstellingen. Wat doet het object met mij, wat voel ik letterlijk in mijn lijf als ik de relatie aanga en mezelf openstel voor het geëxposeerde? En toen ontdekte ik nog een andere laag: de tentoonstellingsfragmenten zonder mijn eigen aanwezigheid. Hoe 'praten' de objecten met elkaar? En wat als het tentoongestelde zelf de waarnemer wordt? "

Petra Lunenburg is in 1996 afgestudeerd als modeontwerper aan ARTEZ Arnhem. Sindsdien heeft ze gewerkt als grafisch ontwerper en illustrator voor verschillende modelabels en -tijdschriften. Door zich de afgelopen jaren vooral te richten op illustratie en tekenen, heeft ze zich ontwikkeld als beeldend kunstenaar en een vrouwelijke, vrije en suggestieve stijl gecreëerd. Haar kenmerkende signatuur waarvan de rauwe minimalistische abstractie een gevoel van ambiguïteit creëert, wordt beïnvloed door zowel mode als kunstgeschiedenis, door René Bouché en Egon Schiele. Ze heeft haar passie voor naakten verkend in verschillende media, zoals stift, inkt, krijt en acryl op papier. Petra Lunenburg onthult een wereld van allure gecreëerd door sensuele en verleidelijke portretten van haar onderwerpen.

"Via mijn tekeningen probeer ik bij de dierlijke kant, of misschien gewoon de menselijke kant, van 'de mens' te komen. Ik ben geboeid door de kracht van de lijn. Daardoor bestaat mijn werk altijd uit meerdere - in elk geval twee - lagen. In de eerste laag: de uitdrukking van de figuur; haar houding, gezichtsuitdrukking, kleurgebruik en de figuratieve elementen die een bepaald verhaal vertellen of suggereren. En de tweede laag zit in de lijnvoering zelf, de energie ervan, het resultaat van de kracht van mijn hand ten opzichte van de tegendruk van het papier, voortkomend uit emotie en materiaalkeuze. Wat mij betreft kun je via een lijn vreselijk dichtbij de ziel van de maker komen. Een zeer persoonlijke, unieke en tastbare getuigenis op een bepaald moment in tijd. Ik denk dat dat de reden is waarom ik blijf tekenen, en veel in herhaling werk als een soort organisch proces dat hier en daar muteert. Die mutaties zijn vaak de werken waarvan ik denk 'ja, dat is 'm'.