Tijdelijk ModemuseumTijdelijk Modemuseum

"Zij ziet dingen die jij niet ziet, maar jij ziet weer dingen die zij niet ziet".

Suzanne van Heerde, Social Media Art Director bij & Other Stories, interviewde Ivania Carpio over haar View on Fashion:

Laat je hierdoor vooral niet in verwarring brengen. Bijna tien jaar geleden kwam Ivania Carpio in aanraking met de wereld van het bloggen, en die zag er toen heel anders uit dan nu. Het kwam op haar over als een beweging die voortkwam uit een algemene stemming die langzaam was komen opzetten. Merken en tijdschriften richtten zich op bepaalde doelgroepen die algemene interessegebieden en demografische kenmerken met elkaar gemeen hadden. Maar het internet ontwikkelde zich in rap tempo en één muisklik was genoeg om meer van de wereld mee te krijgen, waar je hoofd op dat moment ook maar naar stond. De sociale media waren in opkomst maar hadden nog geen duidelijk eigen gezicht. Doordat ieder mens met meer informatie in aanraking kwam, ontstond ook de mogelijkheid om de eigen individualiteit te onderzoeken en te delen met eenieder die op de persoonlijke webpagina terechtkwam. Er ontstonden pagina's waar individuen probeerden miniplatforms te creëren waarop ze hun visie konden delen en in potentie gelijkgestemde zielen konden ontmoeten. Dat was precies het gevoel dat Ivania Carpio ertoe aanzette een ruimte te scheppen waar ze onderwerpen kon plaatsen die ze wilde bespreken, creëren en delen. De rest is bekend. Ivania Carpio komt met een vrij onverwachte reactie op de vraag hoe zij tegen mode aankijkt:

'Alles wat we vandaag de dag zien is gebaseerd op verwijzingen, herinterpretaties of eenvoudigweg een terugkeer naar iets wat we al kennen. Zitten we echt te wachten op nog een mening?'

Wat betreft de terminologie praten we over het woord 'mode' en hoe dat is gekaapt door de commercie. Ivania vertelt hoe het woord op zich haar doet ineenkrimpen, omdat zij vindt dat de werkelijke context van het woord verdwenen is. Als ze het woord 'mode' gebruikt, heeft ze het gevoel dat ze de verkeerde boodschap overbrengt. Ze probeert het woord zoveel mogelijk te omzeilen, net zoals ze het maken van mode omzeilde. De kleren reflecteerden altijd haar visie van wat op dat moment de lading van het concept mode was. Kleren zullen altijd de materiële voorwerpen zijn die het dichtst bij een mens zijn. Je kunt geobsedeerd raken door een stoel, maar je zult die stoel niet voortdurend bij je kunnen hebben. Kleding daarentegen, wordt onderdeel van jezelf. Hoe je wordt geboren kun je niet veranderen, maar je kunt wel elke dag je kleding aanpassen. Kleding maakt je herkenbaar en zorgt dat jij anderen kunt herkennen. Voor Carpio was het zichzelf vormgeven door middel van non-verbale communicatie een proces waarin ze een aantal zaken combineerde, en langzaam maar zeker begon een bredere visie uit te kristalliseren.

In theorie vindt Carpio het net zo ingewikkeld om het perfecte jasje te creëren als een brug te bouwen. Een andere positie, ander gewicht of misrekening kan alles veranderen, ten goede of ten slechte. Het is een bron van frustratie voor haar dat veel mensen dit niet beseffen. De industrie staat op z'n kop als gevolg van onkunde en gebrek aan interesse. Ooit stond mode symbool voor de tijdgeest. Nu draait het alleen maar om niet aflatende concurrentie. Dat was vooral duidelijk in de afgelopen paar jaar dat ze blogde. In plaats dat er een nieuwe orde ontstond die individuen in staat stelde hun mening te ventileren, lijkt het de massa juist sterker te hebben gemaakt. Als gevolg daarvan is er een uniforme, momenteel verheerlijkte commerciële esthetiek ontstaan die meisjes in Azië, Europa en Amerika schijnbaar moeiteloos met elkaar delen. Het lijkt alsof het enige wat telt is wie wat het eerst had en hoe we het ook kunnen krijgen zodat we erbij horen.

In tegenstelling tot de meeste van haar tijdgenoten heeft Ivania Carpio zich altijd geïnteresseerd voor het modeproces. Spullen komen en gaan, maar de gemoedstoestand staat aan de basis van alles. Wit, dat als achromatische kleur is gedefinieerd, werd haar visuele taal. Zij heeft het woord 'minimaal' nooit in de mond genomen om haar esthetiek te omschrijven, simpelweg omdat het lijnrecht tegenover haar optiek staat. Vandaag de dag wordt wit in een commerciële context gerelateerd aan minimalisme, getuige alles wat er op Instagram en Tumblr verschijnt over tinten wit en scherpe lijnen. Of het verzamelen van witte afbeeldingen en producten om maar te bewijzen dat de gebruiker zich aangetrokken voelt tot white #aesthetics.

'Een gloednieuw schetsboek vol maagdelijk witte pagina's. Een lege galerieruimte. Een onbedrukt, wit T-shirt. Een leegstaand huis zonder meubelen, alsof je op het punt staat er je intrek te nemen. Een schoon schildersdoek. Een boek zonder omslag. Verpakking zonder etiketten. Make-uploze gezichten. Een verlaten bouwterrein: kale grond met een stapel bakstenen. Open ruimten zonder duidelijk doel. De aanblik van een flikkerende cursor op een volledig wit computerscherm. Een kommetje naakte noodles. Zo ongelooflijk veel mogelijkheden!'

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, heeft ze gewoonweg de betekenis van 'in een minimalistische _white box _zitten' omgedraaid. Dat is niet leeg of beperkend. 'Als ik een winkel of iemands huis binnen loop, dan zie ik hoe ze de ruimte hebben gebruikt en welke persoonlijke tintjes er zijn aangebracht. Ik raak niet geïnspireerd door niets, maar juist door de afwezigheid van iets. Als alles af is, kijk ik er bewonderend naar en ga ik door naar het volgende. Mijn hoofd blokkeert alles omdat de dingen gewoon zijn zoals ze zijn. Als jij en ik samen in een lege, volledig witte ruimte zouden staan, zou jij honderd verschillende mogelijkheden zien en ik zou honderd totaal andere mogelijkheden zien. Dat vind ik magisch.'

Ivania Carpio heeft voor het Tijdelijk Modemuseum een witte ruimte gecreëerd waar de toeschouwer in kan en zich kan laten inspireren. Het is een visie die de ruimte zal overstijgen, omdat het mensen motiveert elders ook dingen te zien. Dingen die anderen niet zien, wat weer aanspoort tot #ikzieikziewatjijnietziet. De ruimte bestaat uit een scherm met een Tumblr-pagina die langzaam op onverwachte manieren uitdijt, net als het internet. Door de hashtag daar toe te voegen waar de visie van toepassing is, zou hij daar wel eens terecht kunnen komen. We zijn op het punt aanbeland waarvan we kunnen stellen: het Niets is alles.