Het ontwerp van het socialeHet ontwerp van het sociale

Deze kamer is niet meer te zien in het museum, alleen nog op de website.

Louis Guillaume Le Roy (1924-2012) kreeg vooral in de jaren 1970 bekendheid met het idee van de wilde tuin. Sinds kort is deze tegendraadse kunstenaar en zelfbenoemd 'ecotect' herontdekt. Zijn pleidooi voor de creatieve interactie tussen planten, dieren en de mens rekte niet alleen de grenzen van de kunst op; hij liep ook vooruit op het ecologische denken van vandaag.

In 1973 publiceert Le Roy het boek Natuur uitschakelen natuur inschakelen waarin hij een ecologische visie op de ontwikkeling van tuinen, parken en steden ontvouwt. Hij verwerpt de eentonigheid van gecontroleerde, functionalistische stadsontwikkeling.

Natuurlijke systemen zijn juist rijk en complex en bieden meer ruimte voor de ontplooiing van de menselijke creativiteit.

Zijn tuinen worden niet zozeer ontworpen, ze ontwikkelen zich gaandeweg op een fundament van gestapeld bouwafval. Bewoners en gebruikers zijn actief betrokken bij het stapelen en soms bij het inzaaien en beplanten van de natuurlijke ruïnes. Daarna beperkt het onderhoud zich tot het hoogstnoodzakelijke. Tijd en het natuurlijke groeiproces krijgen volop ruimte.

Aan de Ecokathedraal in Mildam, zijn bekendste werk, wordt al sinds de jaren zestig onafgebroken 'gebouwd'. Met puin - tegels, stenen en paaltjes - uit de nabijgelegen gemeente Heerenveen. Planten, dieren en mensen blijven er samenwerken en de complexiteit van het ecosysteem groeit; een ideale habitat voor talloze insecten, vogels, amfibieën en andere dieren.

De huidige belangstelling voor Le Roy past in het denken over de toekomst van tuin- en landschapsarchieven die nu vaak ontoegankelijk of zelfs bedreigd zijn. Met diverse partijen onderzoekt Het Nieuwe Instituut een langetermijnperspectief voor belangrijke nalatenschappen als die van Louis Le Roy.