Decolonising DesignDecolonising Design

Het Nieuwe Instituut vraagt uiteenlopende ontwerpers, kunstenaars en onderzoekers om inspirerende projecten op het gebied van de dekolonisering van de ontwerpwereld en racial justice te delen. Ze worden uitgenodigd hun eigen visie in een essay, audiogesprek of video te verwoorden en te verbeelden. In haar bijdrage gaat kunstenaar, priester, genezer en tech-expert Tabita Rezaire in op de geboorte als scheppingskunst par excellence, als universele oertechnologie. Het essay is een gedachteoefening waarmee Rezaire de daad van baren en geboren worden herovert op de patriarchale, koloniale en hebzuchtige 'beschaving' die ervoor gezorgd heeft dat de belangrijke notie van birth met al haar implicaties wereldwijd verwaarloosd wordt. Ze biedt sociale, culturele, politieke, ecologische en spirituele alternatieven.

We zijn allemaal geboren. We komen allemaal uit het portaal van de baarmoeder.

Ik wil graag een dekoloniale opvatting van birth delen, van de geboorte als de meest fundamentele technologie. Birthing - in de zin van 'baren', 'bevallen' en 'geboren worden', maar ook van 'ter wereld brengen', 'leven schenken' en 'ontstaan' - vormt de kunst van het creëren bij uitstek. Hoe schenken wij elkaar leven, hoe brengen we onze gemeenschappen voort en hoe doen we de wereld ontstaan waar we deel van uit willen maken? Het universum zelf is ontstaan, en we blijven het met elke gedachte, elk woord en elke handeling tot leven brengen. Toch wordt in onze geglobaliseerde culturen de kunst van birthing verwaarloosd.

Hoe we ter wereld komen zou op de een of andere manier kunnen beïnvloeden wie we later worden - we staan er maar zelden bij stil wat dat op het schaalniveau van een hele generatie inhoudt.

We zijn een beschaving geworden die niet weet hoe ze moet baren of geboren moet worden. Net zo min als dat we weten hoe we zouden moeten sterven. We gaan het liefst voorbij aan beide uitersten van het leven of zijn er zelfs bang voor, terwijl deze drempels van het bestaan machtige mogelijkheden vertegenwoordigen. We hebben nog veel over het leven te leren, bijvoorbeeld door ons te verdiepen in het complexe, goddelijke proces van de geboorte.

Hier zijn een paar inkijkjes in de sociale, culturele, politieke, ecologische en spirituele aspecten van de notie van birth: gedachten over waarom geboorte er niet alleen toe doet voor vrouwen, voor moeders, maar voor ons allemaal. We worden allemaal geboren. We brengen elkaar allemaal voort.

We hebben in ons lichaam meer bacteriën dan menselijke cellen. Je zou kunnen zeggen dat we meer bacterie dan mens zijn. Toch weten we maar weinig over de microbiologische wereld - misschien omdat we nooit bescheiden genoeg geweest zijn om onszelf zo klein te maken dat we het belang van het leven op die schaal konden zien. We hebben een hoofdzakelijk angstige relatie ontwikkeld met micro-organismen als bacteriën[1], virussen, schimmels en algen. We zijn ze als een bedreiging gaan zien.

Hoewel sommigen dat inderdaad zijn, is het heel goed mogelijk dat juist de oorlog tegen microben[2] bijdraagt aan onze slechte gezondheid. Die strijd stimuleert miljardenindustrieën die huishoudelijke producten en antibiotica op de markt brengen die schadelijk zijn voor onze longen, land en waterwegen en die het hele bacteriële leven aan onze leefomgeving onttrekken. Zoals het hedendaagse enthousiasme voor microbioomonderzoek[3] lijkt aan te tonen, zou het zomaar kunnen dat deze 'gevaarlijke' levensvormen onze gezondheid eerder beschermen. Zo wordt er tegenwoordig veel gesproken over het belang van de darmmicrobiota[4], het bacteriële ecosysteem dat in ons darmkanaal leeft.

Het is gebleken dat de samenstelling van dit microbioom invloed heeft op onze spijsvertering, immuunreacties, aanleg voor stress en andere ziekten, evenals op bepaalde hersenfuncties. Het heeft diepgaande invloed. De verschillende soorten microbiële gemeenschappen die onze innerlijke landen bewonen, doen onze gezondheid ofwel goed, of ze oefenen er anderszins invloed op uit; het is dus van wezenlijk belang dat we die ecologie koesteren.

Door de eeuwen heen hebben talloze culturen de darmen als een soort aanvullend brein beschouwd. De meest uiteenlopende Inheemse culturen en spirituele levenswegen hameren op de medicinale functie van goed eten, waarmee ze ook zouden kunnen bedoelen dat je jouw communities van micro-organismen op de juiste manier moet voeden zodat de harmonie bewaard blijft.

Een evenwichtig samenwonen van de verschillende levensvormen in ons wezen-zijn draagt bij aan ons welzijn. Als jij hen helpt, helpen zij jou.

We krijgen ons microbioom in eerste instantie van onze moeder mee, in het geboortekanaal tijdens de bevalling en in borstvoeding. De moeder speelt een sleutelrol in de ontwikkeling van het microbioom van het kind. Het is van essentieel belang om in te zien dat ouderlijke overdracht meer is dan genetisch geheugen. De moeder geeft het kind namelijk nog een andere laag mee, een bacteriologisch geheugen.

Het is een prachtige gedachte dat wij in onszelf een wijdvertakte stamboom meedragen van microben die onze verre voorouders in moederlijke lijn hebben doorgegeven. Het microbioom is een dynamische omgeving die door onze voeding, blootstelling aan de omgeving en medicatiegebruik verandert. Dus zelfs als we met een keizersnede worden geboren of geen borstvoeding krijgen, is het nog steeds mogelijk om in een later stadium een gezonde microbenkolonie op te doen.

Naast het directe bacteriologische terrein van haar eigen lichaam, is het andere bacteriële geschenk dat de moeder een kind bij de geboorte mee kan geven het voorrecht om geboren te worden in een vertrouwde, microbe-rijke omgeving: het thuis van de moeder. Dit is geen pleidooi voor de ideologie van de zogenaamde natural birth, maar puur de mededeling dat vanuit bacteriologisch oogpunt het thuis een plek is waar de moeder antilichamen heeft ontwikkeld tegen de microben in haar directe omgeving. Kinderen die thuis geboren worden, zijn gezegend met een hen goedgezinde diversiteit aan bacteriën die de ontwikkeling van hun immuunfuncties en andere systemen ondersteunt.

Ziekenhuizen zijn helaas (bacteriologisch gezien) steriele omgevingen, waardoor veel kinderen bij de geboorte geen toegang hebben tot vertrouwde bacteriën. Je zou kunnen zeggen dat we een generatie met een bacterietekort of -achterstand voortbrengen.

De vooroordelen tegen microben zijn dus eigenlijk het gevolg van onze onwetendheid. Sommige microben hebben zelfs geleid tot ingrijpende transformaties in onze evolutie als diersoort. De placenta, bijvoorbeeld, betekende voor een verre voorouder het keerpunt waarbij ze niet langer eieren hoefde te leggen, maar die ontstond pas toen een protozoogdier besmet werd met een virus waarvan het DNA zich versmolt met dat van de gastvrouw en er zich zo nieuwe genetische opties aandienden.

Het is hoog tijd dat we onze ecosystemen leren respecteren, zowel de ecosystemen in onszelf als die we bewonen. We moeten de de diversiteit van alle bestaan op waarde schatten. Dit is geenszins in strijd met ons eigen voortbestaan als soort.

De koloniale matrix en zijn nalatenschappen hebben ons wereldbeeld verstoord: het menselijk leven (nou ja, wit menselijk leven) wordt boven alle andere levensvormen geplaatst, waarmee de vernietiging en overheersing van talrijke levens, waaronder micro-organismen, worden goedgepraat. Toch zijn we slecht één leven, dat zich in verschillende vormen uitdrukt. Ons voortbestaan hangt af van onze samenwerking en cohabitatie.

Het kennisveld van de epigenetica kan ons veel vertellen over de kracht van de geboorte.

Epigenetica is de wetenschap die bestudeert welke invloed de omgeving heeft op de manier waarop onze genetische aanleg tot uiting komt. Het is aangetoond dat moeders hun eigen epigenetische informatie doorgeven aan hun kinderen. De sociale, ecologische, emotionele en psychologische omgeving van de moeder kan vooral tijdens de zwangerschap en geboorte het genoom van haar kind beïnvloeden met zowel gunstige als ongunstige mogelijke langetermijngevolgen.

Ons leven in de baarmoeder, de manier waarop we worden geboren en _onze eerste dagen, _zijn van cruciaal belang voor onze ontwikkeling als mens.

Vroeger werd ingezien dat het kind in de baarmoeder alles wat de moeder tijdens de zwangerschap ervaart, ingeprent krijgt, en dat dit zich later op de een of andere manier zal manifesteren. Daarom deden gemeenschappen hun best om het welzijn van een aanstaande moeder te beschermen, door haar op te vrolijken en ervoor te zorgen dat ze zich nergens druk om hoefde te maken. Dit was niet alleen in haar belang, maar ook in het belang van het leven dat in haar groeide, een leven dat vervolgens aan de gemeenschap gewijd zou zijn.

De moeder werd aangemoedigd om levendig en energiek te blijven en zo haar eigen levenskracht en die van haar kind te ontsteken. Voor onze levensenergie wenden we ons tot de elementen: de aarde als het voedsel dat we eten, het water dat we drinken, de lucht die we inademen en het vuur in de vorm van onze blootstelling aan zonlicht. Hoe meer we in harmonie zijn met de elementen, des te meer zijn we in harmonie met onszelf, want de elementen maken ons: zij zijn de bouwstenen van onze hele kosmos.

Een moeder is in zekere zin een voertuig voor de kosmos om uit te dijen en creatie in beweging te houden. Ze heeft dan ook een enorme verantwoordelijkheid.

In de yoga wordt gesteld dat de moeder de eerste docent is. Misschien is de baarmoeder de eerste universiteit - het is in elk geval de plek waar we voor het eerst over het leven leren. Via onze moeders vergaren we informatie en herinneringen uit de wereld. Als embryo's baden we in het vruchtwater, waarvan de precieze samenstelling afhangt van de innerlijke chemie van de moeder. Op haar beurt wordt die scheikundige balans door de gesteldheid van de moeder gereguleerd en misschien zelfs geconditioneerd door de levenservaringen van haar voorouders. Epigenetica is generatieoverstijgend.

[1] Micro-organismen: er is in de wetenschappelijke gemeenschap een discussie gaande over de vraag of virussen wel levende wezens zijn, omdat ze zonder host niet kunnen overleven. Voor sommigen kunnen ze niet onder de term micro-organisme geschaard worden.
[2] Microben: in de biologie staat deze term gelijk aan micro-organismen. Sommige zijn schadelijk, andere heilzaam of commensaal (wat betekent dat de host er niet door wordt beïnvloed).
[3] Microbioom: de microbiële gemeenschappen en hun genen.
[4] Microbiota: de verschillende microbenpopulaties die aanwezig zijn in één omgeving (mond, darmen, huid& of grond, oceaan, plant).

We dragen de omgevingen en ervaringen van onze voorouders met ons mee. Wij zijn de consequentie van de levens die onze voorouders hebben geleid. Wij zijn omdat zij waren. Zij leven in ons. Zij ademen door ons heen en dansen met ons mee. Zij hebben ons leven gegeven. Of liever gezegd, zij gaven het geschenk van het leven aan ons door, vanuit een bron die we nooit kunnen kennen of begrijpen. Hun gift ging gepaard met de pijn, het lijden, de uitdagingen, gaven, talenten en visioenen die ze ook aan ons doorgaven. We zijn vaak met onze voorouders verstrengeld, we zitten vast in hardnekkige patronen of worden meegesleurd in hun onopgeloste drama's.

Het verlangen om tot onze familie, onze afstamming of onze gemeenschap te behoren, maakt dat we aan hun lijden vasthouden alsof het een deel van onszelf is. We blijven de voorouderlijke pijn trouw, bijna alsof het een vorm van verraad zou zijn om dat lijden los te laten. Soms geeft de pijn die we hebben ervaren ons een gevoel van identiteit, wordt die onderdeel van wie we zijn, en is het beangstigend om onszelf in een ander licht te zien. We moeten onze relatie met onze voorouders ontwarren, zodat ze zich kunnen ontpoppen tot de hulpbronnen die ze zijn in plaats van de valkuilen die ze kunnen zijn. We zouden kunnen zeggen, "Ik zie je pijn. Ik erken en eerbiedig jouw lijden en vertrouw het jóu toe."

Zo gaat het met geboortes. Soms herhalen verschillende generaties een specifieke manier om ter wereld te komen. Als de mogelijkheid bestaat, is het geweldig om te vragen hoe we geboren werden, en zelfs hoe onze ouders werden geboren. Als het aangename ervaringen waren, dan kunnen we een beroep doen op deze hulpbronnen; en zo niet, dan kunnen we de loyaliteit verbreken.

We kunnen van onze ouders, grootouders, voorouders houden en ze eren zonder dat we ons gedwongen voelen hun leven te reproduceren. Het is mogelijk om de last van hun verleden van ons af te schudden.

Onze afstamming is tot de horizon van ruimtetijd terug te voeren. Het staat vast dat er onderweg gelukkige geboorte-ervaringen, harmonieuze gezinnen, liefdevolle moeder-kindrelaties hebben bestaan. Dit waren mensen die voor zichzelf en hun gemeenschap opkwamen, die hun dromen waarmaakten, die moedig de ergste dingen hebben doorstaan en de kracht van liefde hebben gekend. Vraag hen om steun en begeleiding. We hebben toegang tot onze transgenerationele wijsheid.

Het vrouwelijke lichaam[1] is gemaakt om te bevallen. Waarom is het baren van een kind voor zoveel vrouwen dan zo'n angstaanjagende, pijnlijke, traumatische of zelfs levensbedreigende gebeurtenis? Daar zijn tal van redenen voor, maar één antwoord zou kunnen zijn dat we de fysiologie van de geboorte niet begrijpen. Een bevalling kan gemakkelijk en redelijk snel gaan, en zelfs orgastisch zijn. Het is altijd intens, maar het hoeft niet ondraaglijk te zijn.

Het samenspel van hormonen als oxytocine, endorfine, adrenaline, melatonine is van cruciaal belang in het verloop van het geboorteproces, maar ze hebben wel de juiste omgeving nodig om het over te kunnen nemen.

Oxytocine is het hormoon van de liefde. Het is tevens verantwoordelijk voor het oprekken van de baarmoederhals en het uitwerpen van het kind. Ja, birthing is een uitwerpreflex, zoals het vrijkomen van sperma en moedermelk dat zijn, die ook door oxytocine worden bestuurd. In ziekenhuizen is het tegenwoordig gebruikelijk om vrouwen synthetische oxytocine toe te dienen, omdat hun lichaam het hormoon niet voldoende afscheidt. Waarom is dat zo?

Het lichaam scheidt oxytocine af wanneer de activiteit van de neocortex afneemt. De neocortex is het deel van de hersenen dat ons onderscheidt van andere zoogdieren. Wanneer we aan het bevallen zijn, moet de neocortex stilgelegd worden zodat we ons compleet aan onze dierlijke natuur over kunnen geven. Het is niet het moment voor logica of redenering; vrouwen moeten om te baren de aarde verlaten en naar een andere planeet afreizen! Oxytocine is het hormoon dat je naar de geboorteplaneet transporteert.

Om de fysiologische afgifte van oxytocine te ondersteunen, moet iemand die bevalt afgeschermd worden van alle prikkels van de neocortex. Wat stimuleert de neocortex? Taal, licht en het gevoel bekeken te worden of onveilig te zijn. Eigenlijk alles wat je met beide benen op de grond zet op het moment dat je op je eigen planeet hoort te zijn. Geen wonder dat de meeste vrouwen niet in staat zijn om voldoende oxytocine aan te maken wanneer ze omringd zijn door onbekende artsen en felle ziekenhuisverlichting.

Een ander belangrijk hormoon is endorfine - de natuurlijke pijnstiller. Het lichaam zou tijdens een geboorte moeten zwemmen in endorfines die de pijn doen verdwijnen. Opnieuw niet hoe het voor de meeste vrouwen in werkelijkheid uitpakt; omdat hun lijf er niet genoeg van aanmaakt, zijn ze afhankelijk van de kunstmatige endorfine van de ruggenprik. Wat staat het vrijkomen van natuurlijke endorfine in de weg?

Adrenaline, het stresshormoon. Bij stress of angst komt adrenaline vrij, wat de afgifte van endorfine en oxytocine blokkeert. Ja, is moeilijk om je te ontspannen en kalm te blijven wanneer je een mens ter wereld brengt, maar hoe minder externe prikkels, hoe beter: zodat je naar binnen kunt keren om je baby met elke wee naar buiten te leiden.

Bovendien zijn zowel oxytocine als adrenaline besmettelijk, wat betekent dat als iemand gestrest is in de nabijheid van een vrouw die aan het bevallen is, zij ook adrenaline gaat aanmaken, waarmee haar endorfineafscheiding blokkeert. Hetzelfde geldt voor iemand die zich in een gelukzalige toestand bevindt; die scheidt oxytocine af, wat de moeder helpt meer oxytocine te produceren. We zouden hier toch echt rekening mee moeten houden, aangezien de meeste mensen die in de zorg werken uitgeput en overbelast zijn, wat het stressniveau van de moeder verder zou kunnen verhogen. Het medicaliseren van geboortes heeft in het geval van levensbedreigende zwangerschapscomplicaties, veel steun geboden en vele levens gered. Maar de meeste vrouwen hebben helemaal geen medisch ingrijpen nodig bij de bevalling.

Het is helaas heel eenvoudig om een geboorte moeilijk te maken. Als de omstandigheden waarin we ons tijdens de bevalling bevinden de fysiologische magie die het lichaam drijft niet ondersteunen, kan dat het proces drastisch vertragen of in gevaar brengen. Waar we bevallen heeft grote invloed op hoe we bevallen.

Sowieso wordt de wereld van vandaag door adrenaline aangestuurd. We staan allemaal onder druk en zetten elkaar onder druk. Wat voor wereld kunnen we nu voortbrengen op die manier?

[1] Wil hier ook trans vrouwen erkennen. Niet alle vrouwen hebben een baarmoeder. En ook trans mannen kunnen bevallen.

De wijsheid van het lichaam is groot. Alle zoogdieren op aarde hebben het vermogen hun nageslacht te baren, en mensen zijn niet anders. Maar het lijkt alsof onze wereld die kracht van moeders heeft afgenomen, waardoor wordt wijsgemaakt dat zij hun kinderen niet op eigen kracht ter wereld kunnen brengen. Tegenwoordig heb je artsen, verloskundigen, doula's, partners en zwangerschapscursussen nodig om een kind op de wereld te zetten. Maar als we kijken naar de fysiologie van de bevalling, is het duidelijk dat we niemand nodig hebben, dat het lichaam het zelf wel weet. Het is de angst die om de bevalling heen hangt, die deze hulpeloosheid gecreëerd en gevoed heeft.

Het schijnt dat vrouwen zich in het neolithicum van hun clan afzonderden om in hun eentje te bevallen. Met de domesticatie van de natuur en dieren, en het begin van de landbouw, werd het geboorteproces gesocialiseerd. Het werd een culturele aangelegenheid. Spiritualiteit, religie, politiek, wetenschap en andere systemen hadden allemaal iets te zeggen over hoe iemand moest bevallen. Culturen van over de hele wereld ontwikkelden zo verschillende tradities en praktijken rondom de geboorte van een kind, die overeenkwamen met hun wereldbeeld.

Het feit dat we de fysiologische geboorte achter ons hebben gelaten is niet alleen een kwestie van het patriarchaat of moderniteit. Het gaat verder dan het medisch-industriële complex: het is een kwestie van cultuur.

Onze cultuur gelooft dat vrouwen niet op eigen kracht kunnen bevallen, dat ze die kracht, die wijsheid simpelweg niet bezitten. Niet om afbreuk te doen aan de troost en steun die je gemeenschap en naasten je op zo'n moment bieden, maar als we de fysiologie van de geboorte vanuit hormonaal perspectief bekijken, dan zou de persoon die bevalt zich veilig moeten voelen en zo min mogelijk gestoord moeten worden. Dit ligt mijlenver af van wat we onze moeders vandaag de dag bieden. Zelfs de beweging die natural birth propageert, erkent het aangeboren vermogen van het lichaam om een kind te baren niet altijd.

Een geboorte is een spirituele gebeurtenis, een meditatie op de schepping, een wonder van het bestaan. Als je ooit een kind uit een vrouw hebt zien komen, weet je dat het leven een ongelooflijk verschijnsel is. Dat er een ontzagwekkende intelligentie in het spel is, die zich via ons uitdrukt.

We zijn zowel materie als geest. Het creëren van leven speelt zich op beide vlakken af. Het is aan de moeder om het materiële omhulsel te laten groeien dat het voertuig zal zijn voor de geest tijdens hun tijd op aarde. In de yogafilosofie wordt gesteld dat de geest of ziel de baarmoeder op de honderdtwintigste dag na de bevruchting betreedt. De staat van bewustzijn van de moeder zal een bepaald leven aantrekken dat in haar baarmoeder belichaamd zal worden, een leven dat (op spiritueel vlak) zal profiteren van die specifieke familie, geografie, tijd en context. Nadat de geest het lichaam heeft betreden, kan de moeder invloed uitoefenen op het leven dat in haar groeit; alles wat zij denkt, voelt en doet, laat sporen na op het onderbewustzijn van het kind. Dit is de reden waarom de yogawetenschap vrouwen aanbeveelt om veel te mediteren, te zingen en te dansen tijdens de zwangerschap. Maar wie kan er tegenwoordig negen maanden lang mediteren?

En zelfs als dat al mogelijk was, zijn er maar weinig mensen die het zouden doen, aangezien we het respect voor, en toewijding aan het maken van leven zijn verloren. Omdat onze cultuur productiviteit beloont, is het voor niemand een prioriteit om negen maanden te besteden aan het cultiveren van een staat van innerlijke rust om zo een bewust kind op de wereld te zetten. Hoewel het klinkt als een stap achteruit als je bedenkt wat vrouwen hebben bereikt op het gebied van vrijheid en emancipatie, moeten we inzien wat voor verantwoordelijkheid het is om een leven ter wereld te brengen. We zijn de volgende generatie aan het creëren. Mensen hebben het altijd over wat voor planeet we aan onze kinderen zullen nalaten; we zouden ook eens na moeten denken over wat voor soort kinderen we aan onze planeet nalaten.

Spiritualiteit betekent eenheid, het is de kunst en wetenschap van één worden met het leven. Het is totale inclusiviteit. De tocht langs de spirituele weg leidt naar een ervaring van jezelf die niet begrensd wordt door lichaam en geest, naar het beleven van onze grenzeloosheid. De kunst van het breken met de illusie van scheiding. Wanneer er een kind in je groeit, vormt dat een moment waarop twee mensen samensmelten en je de eenheid tussen twee levens kunt ervaren. Dat is een geschenk! Als we de eenheid met alle levens - van mens, dier, plant, mineraal, voorouder of van het onbekende - zouden kunnen ervaren, dan zijn we bevrijd. Het voorrecht om die eenheid tijdens een zwangerschap in jezelf te kunnen koesteren, biedt een geweldige kans voor spirituele groei.

Als ze geen kinderen zouden krijgen, zou het trouwens ook maar weinig mensen gegund zijn die mate van toewijding in zichzelf te ervaren, die mate van geduld en de kracht om jezelf op te offeren.

De discipline die spirituele zoekers zichzelf vanuit hun praktijk opleggen, is toegankelijk voor moeders en ouders. Dit zijn de zuurverdiende gaven van het moederschap. Moeder zijn is een spirituele praktijk.

Het huidige kapitalistische en patriarchale systeem maakt het ons vrijwel onmogelijk om de wijsheid van birthing te eerbiedigen. De industrialisatie van de geboorte, de masculinisering van de geboorte, de medicalisering van de geboorte, de controle over de geboorte, veranderen allemaal het fysiologische en spirituele proces van baren en geboren worden.

Hoewel belangenbehartiging op het gebied van reproductieve rechtvaardigheid zeker heeft geholpen om verloskundig geweld onder de aandacht te brengen, zijn we nog lang niet op een plek aangekomen waar iemand veilig en wel kan verwachten dat zij gehoord, gesteund en verzorgd zal worden op de transformatieve reis naar het moederschap.

Zwarte vrouwen zijn zelfs nog kwetsbaarder voor structurele medische misstanden en het aantal sterfgevallen tijdens de bevalling is veel hoger onder Zwarte vrouwen. Al bij de geboorte worden we niet allemaal gelijk behandeld. De raciale ongelijkheid is beangstigend.

De doula-beweging vormt ten dele een antwoord op de roep van moeders die steun zoeken. Maar ook hierin spelen zeker kwesties als klasse en voorrecht mee. Wie kan het zich veroorloven om thuis te bevallen? Een interventievrije bevalling? Wie kan een doula betalen? Wie kan borstvoeding op de lange termijn betalen? Wie kan het zich veroorloven om te stoppen met werken of minder te gaan werken om tijdens de zwangerschap zo min mogelijk stress te ervaren? Wie kan prenatale of postnatale yoga betalen? Wie kan het zich veroorloven om thuis te blijven om voor hun pasgeboren kind te zorgen? Wie heeft een supportnetwerk dat na de geboorte voor de moeder kan zorgen? Dat zijn er maar een paar.

We hebben een wereld gebouwd waarin geen moment wordt stilgestaan bij de oerperiode van het intra-uteriene en postpartumleven.

Als we ons daadwerkelijk willen inzetten voor de wereld waarin we leven, als we deel willen nemen aan de strijd voor dekolonisatie en een dekoloniale realiteit geboren willen laten worden, dan moeten we de manier waarop we toekomstige moeders en zorgverleners steunen, radicaal veranderen.

Ik plant de zaden voor een volgende generatie die in harmonie met de aarde, met alle diersoorten, met zichzelf en met geestdrift, uit onze baarmoeders komt. Een generatie die wij met liefde en toewijding in ons mogen laten groeien, , gesteund door een systeem dat alle vrouwen, alle kinderen en alle levens beschermt.

Als cultuur moeten we de schepping van de mensheid respecteren en ervoor zorgen dat we een generatie voortbrengen die beter is dan de onze. Alleen als we aandacht en intentie schenken aan het proces van birthing, zullen we mensen grootbrengen die bekwamer zijn dan wij. Dit is een dekoloniaal project, dit is het dekoloniale project - om bewuster te worden, om te evolueren voorbij de valkuilen van hebzucht, overheersing en geweld.

De verspreiding van het patriarchaat bracht een wereldwijde minachting voor het vrouwelijke teweeg, terwijl we allemaal uit een baarmoeder komen. Het feit dat onze culturen hun bron zo schaamteloos ontkennen, blijkt uit verschrikkingen van rape culture, femicide, gedwongen sterilisatie, de schending van reproductierechten en ander gynaecologisch en verloskundig geweld. Het is niet verwonderlijk dat we de aarde zo gemakkelijk respectloos behandelen. We komen allemaal uit de baarmoeder van de aarde. De aarde gaf ons een lichaam. De aarde koestert ons, voedt ons, zorgt voor ons, net als een moeder.

Het is hoog tijd dat we onszelf afvragen wat we onze wereld aangedaan hebben. Wat hebben we onszelf aangedaan? En onze moeders? We moeten ons voorbereiden - want we zouden ons zomaar richting een hele nieuwe horizon van kunstmatige baarmoeders kunnen bewegen. Wat voor soort mensheid zullen we dan ter wereld brengen?

Het is van essentieel belang om over geboorte na te denken, zowel voor onze beschaving als voor ons voortbestaan, onze groei, onze harten en geesten - zodat we tot bloei kunnen komen. Wij allemaal.Moge we de stamboom van baarmoeders waar we vandaan komen respecteren.

De baarmoeder van de kosmos, de baarmoeder van de aarde, de baarmoeder van onze moeder.

Ashé

De ontwikkeling van dit essay is mede mogelijk gemaakt door het Feminist Collective with no name (FCNN) dat als D.N.A. (Dina El Kaisy Friemuth, Neda Sanai en Anita Beikpour) de digitale interface Hydrocapsules.love ontwikkelde voor de 11de Berlin Biennale in 2020; non-profit kunstorganisatie en tentoonstellingsruimte A.I.R Gallery in New York; en het 'nomadische samenwerkingsinitiatief voor dekoloniaal, kritisch, anti-racistisch, feministisch en ecologisch denken' La Bateautheque uit Geneve.

Video- en performancekunstenaar Tabita Rezaire typeert zichzelf als een "wedergeboorte van de oneindigheid, die in haar huidige gedaante van genezer gebruikmaakt van kunst om de ziel te helpen ontplooien." Ze combineert artistieke, wetenschappelijke en spirituele manieren van werken in een praktijk die gericht is op mentale en fysieke gezondheid en een sterker ontwikkeld bewustzijn van netwerken in organische, elektronische en spirituele zin. Van daaruit streeft ze naar alternatieve verbeeldingen van technologie, die niet worden beperkt door hardnekkige, koloniale en onevenwichtige machtsmechanismen. Rezaire stelt zich een tijdruimte voor waarbinnen techniek en spiritualiteit hand in hand gaan en samen een voedingsbodem vormen voor toekomstvisioenen van verbondenheid en emancipatie. Via een beeldscherm of in een collectief ritueel omzeilt haar werk de westerse autoriteit - het helpt deelnemers en kijkers om rechtstreeks kracht te downloaden uit de energiestromen van hun innerlijke datacenters. Tabita Rezaire woont en werkt in Cayenne in Frans-Guyana. Ze heeft een BA in Economie en de mastersgraad MRes Art: Moving Image van Central Saint Martins. Ze is medeoprichter van de kunstenaarsgroep NTU, de helft van het duo Malaxa en de moeder van het _energy house_ SENEB.

Tabita Rezaire werd in het kader van het Internationaal Bezoekersprogramma (IBP) van Het Nieuwe Instituut al eens uitgenodigd voor een bezoek aan Nederland. Bij die gelegenheid, in het najaar van 2016, leverde ze een bijdrage aan een editie van Thursday Night Live! die in het teken stond van de dekolonisatie van ontwerp, Thursday Night: Decolonising Design_ I_. Onder begeleiding van moderator Amal Alhaag ging Rezaire met mede-gasten Egbert Alejandro Martina, Ruben Pater en Shahab Zehtabchi in gesprek over de historische, culturele en politieke context waarin elke vorm van ontwerp tot stand komt. Hoe moet het hedendaagse ontwerpveld zich verhouden tot het gegeven van onderlinge (culturele) verschillen, uiteenlopende machtsverhoudingen en de schijnobjectiviteit van westers-modernistische normen van 'goed design'?

In 2019 verzorgde Rezaire een lokaal in Neuhaus, de 'academie voor meer-dan-menselijke kennis' die Het Nieuwe Instituut vier maanden lang integraal transformeerde tot een dynamische leeromgeving. Rezaire's bijdrage was de video _Premium Connect_. Dit videokunstwerk uit 2017 gaat over netwerken en over denken in mogelijkheden. Rezaire legt westerse informatie- en communicatietechnologie naast Afrikaanse waarzeggingssystemen, ondergrondse schimmelnetwerken, voorouderinteractie en kwantumfysica. Een zowel mystiek als technisch bewustzijn, zegt ze, baant de weg voor een symbiose van brein, lichaam, geest en technologie. Die organisch-spiritueel-technologische benadering biedt niet alleen aanknopingspunten voor mogelijke dekoloniale technieken in de toekomst, maar stelt ook historische vanzelfsprekendheden op losse schroeven. Er kan zoveel meer als je uitgaat van hoe het ook zou kunnen wanneer je de eurocentrische bias terzijde schuift. De oorsprong van de huidige information super highway zou bijvoorbeeld zomaar kunnen liggen in spirituele tradities uit West-Afrika: de binaire wiskunde waar vrijwel alle computerwetenschappen op voortbouwen, valt te herleiden tot het Ifa-systeem waarmee Yoruba al eeuwen de toekomst voorspellen. Bij het openingssymposium van Neuhaus presenteerde Rezaire (op afstand) de performancelezing 'Lubricate Coil Engine - Decolonial Supplication'.

Tabita Rezaire's videokunstwerk Sugar Walls Teardom uit 2016, waaruit hier een paar stills zijn opgenomen, is van 14 februari tot en met 15 augustus 2021 te zien in de tentoonstelling _Love in a Mist. De architectuur van vruchtbaarheid_ bij Bureau Europa in Maastricht. In de video "eert [Rezaire] de gedwongen contributie van de baarmoeders van zwarte vrouwen aan de moderne gynaecologie," aldus de hand-out bij de tentoonstelling.

Tijdens de tentoonstelling Voices of Fashion wordt de Annex van het Centraal Museum Utrecht door Rezaire overgenomen. Deze presentatie is onderdeel van Rezaire's solotentoonstelling _Symbiose Immaculée_ en is een samenwerking met IMPAKT, centrum voor media cultuur.

IMPAKT organiseert op 15 april een evenement rond een aantal centrale thema's in Rezaire's praktijk: postkolonialisme, haar Afrikaanse wortels en de relatie tussen technologie en kolonialisme. Op het programma staan een vertoning van twee van haar films en een gesprek tussen Dr. Edward Akintola "Akin" Hubbard en de curatoren van de tentoonstelling, Laurie Cluitmans en Arjon Dunnewind.