Zoöp-observatie: draadalgZoöp-observatie: draadalg

Het kan bijna niemand zijn ontgaan: de opnieuw aangelegde en prachtig ingeplante vijvers van Het Nieuwe Instituut hebben last van precies dezelfde kwaal als de oude vijvers: groene draadalg. In Nederland zijn op dit moment vijftien draadalg-soorten van het geslacht Cladophora bekend. Ze kunnen alleen van elkaar worden onderscheiden met behulp van een microscoop. Draadalg bestaat uit lange slierten of strengen. Als je er met je hand doorheen woelt in het water voelt het zacht en een beetje slijmerig aan. Een beetje draadalg is doorgaans niet erg maar zodra de algen drijvende plakkaten gaan vormen ontstaan er problemen. De drijvende plakkaten hinderen de circulatie die nodig is voor de beluchting van de vijver. Bovenal echter blokkeren ze het zonlicht en doden zo de fotosynthetiserende planten die dieper in de vijver leven.

Draadalgen vormen bij hun groei steeds nieuwe sporen. Daarom helpt het handmatig verwijderen van deze algen - wat in de vijvers van Het Nieuwe Instituut dit jaar al tweemaal is gebeurd - maar kort. Er zijn diverse bestrijdingsmiddelen in de handel tegen draadalg, sommige op basis van kopersulfaat en/of zinkoxide (ook giftig voor slakken en andere ongewervelde dieren!), sommige in de vorm van minerale kleikorrels die fosfaat binden en de vijver minder voedselrijk maken. Sommige vijverliefhebbers zweren bij het gebruik van thee (1 theezakje op 100.000 liter water) en andere bij drijvend gerstestro (maximaal 50 gram per vierkante meter oppervlak). De meest natuurlijke en effectieve bestrijding van draadalg is echter het verhogen van de waterhardheid. Dat betekent echter dat ook andere waterplanten veel minder hard zullen groeien.

In Laos, in het stroomgebied van de Mekong, worden draadalgen van het geslacht Cladophora gegeten in de vorm van gedroogde en licht gefrituurde vellen (kaipen genaamd), die wel wat lijken op de Japanse vellen van zeewier (nori) die iedereen kent van de sushi.