OntwerpplatformOntwerpplatform

Koos Breen was verantwoordelijk voor het grafisch en ruimtelijk ontwerp van For The Record, een meerjarig onderzoek naar hedendaagse videocultuur als publieke ruimte voor activisme, commercie en emancipatie.

De betrokkenheid van Koos Breen bij het onderzoeksproject For The Record startte met het ontwerp van een setting voor een serie debatavonden over hedendaagse videocultuur. 'Eigenlijk heb ik weinig met hedendaagse muziekvideo's,' bekent Breen. 'Wat de opdracht voor mij vooral interessant maakte, was dat de avonden gefilmd zouden worden. In mijn werk onderzoek ik vaak wat er gebeurt als drie-dimensionele objecten vertaald worden naar twee-dimensionele beelden en andersom.' Dit principe paste hij ook toe bij For The Record. Omdat het project in korte tijd gerealiseerd moest worden, benaderde hij Jeannette Slütter om hem bij te staan: 'zij is beeldend kunstenaar en maakt onder meer performatieve installaties waar de toeschouwer deel van wordt door bepaalde handelingen uit te voeren.'

De avonden, die als een live onderzoek functioneerden, vonden plaats in het Research Centre van Het Nieuwe Instituut, een ruimte met twee verdiepingen en een grote vide in het midden. Een deel van het publiek bevond zich op de tweede verdieping en keek, als in een arena, van bovenaf op de filmset neer. 'Ons was gevraagd om als ontwerpers een actieve interactie tussen de sprekers, de experts, en het aanwezige publiek mogelijk te maken,' vertelt Breen. 'In een poging om de verschillende perspectieven in het onderzoek te vertalen naar het gebruik van materialen, vormen en plaatsing in de ruimte, construeerden we een filmsetting met zeer gelaagde videobeelden als resultaat.'

Alle ontwerpelementen kunnen op het principe van de videoproductie worden teruggevoerd. 'We ontwierpen zitelementen die we deels bekleden met foto's en combineerden met green screens. In het decor plaatsten we quotes van de sprekers van die avond, geselecteerd uit de voorgesprekken die de moderator met hen voerde. De medewerkers van de productie en de organisatie droegen speciaal ontworpen kleding. We benadrukten zo het deels gescripte karakter van de bijeenkomsten.'

Met de presentatie Set Stage Screen: Realities of Postproduction in de hal van Het Nieuwe Instituut werd het onderzoeksproject afgerond. 'Hierin kwam alles samen,' aldus Breen. 'De grafische en ruimtelijke elementen die we hadden ontwikkeld en de video's die van de debatbijeenkomsten waren gemaakt.' De installatie bestond uit drie grote volumes - een set, stage en screen - die een presentatie van vroege muziekvideo's, een serie video-essays en voorbeelden van stage designs voor popconcerten en set designs van tv-programma's bevatte. Daarnaast diende een van de kubussen als podium voor live-interviews, die weer werden gefilmd en een plek in de presentatie kregen. Een wand bestond uit een green screen, waar de bezoeker met een app, als een AR-laag, een video over postproductiemethoden kon oproepen.

Ook de grafische identiteit van_ For The Record_ is terug te voeren op de productie van video's. Breen gebruikte een typografie ontleend aan de interface van een videocamera. De tekens en markeringen van deze interface keerden terug in het videobeeld, de communicatiemiddelen en op de ruimtelijke elementen van de installatie. De opeenstapeling van al deze ontwerpelementen - zowel 3-D als 2-D - en het gegeven dat in de installatie weer bijeenkomsten plaatsvonden die er later weer in werden opgenomen, zorgden voor een complex en dynamisch netwerk van lagen en referenties.

_For the Record_ onderzoekt hoe hedendaagse videoclips een publieke ruimte vormen voor activisme, commercie en emancipatie. Populaire video's maken maatschappelijke kwesties en verhoudingen zichtbaar, maar stellen tegelijkertijd alternatieve werkelijkheden voor.

Koos Breen (1984) is een interdisciplinaire ontwerper en kunstenaar gevestigd in Den Haag (NL). Hij maakt zowel grafisch werk als objecten en ruimtelijke installaties; in opdracht en autonoom. Hij zoekt de grenzen van de verschillende disciplines op en rekt deze zo ver mogelijk uit. Breen schakelt vloeiend tussen de posities van art director, ontwerper en kunstenaar. Hij maakt daarbij nauwelijks onderscheid tussen autonome werken en projecten in opdracht: verschillende werelden vermengen zich terwijl hij zich voorstelt hoe objecten en vormen zouden kunnen functioneren binnen uiteenlopende disciplines, scènes en omgevingen.

Beeldend kunstenaar Jeannette Slütter (1988) maakt site-specific installaties/situaties. Ieder nieuw werk komt voort uit de locatie en bevat elementen die de ruimte bijvoorbeeld herhalen of definiëren. Het werk is er niet om de architectuur te benadrukken, maar te belichamen. Het gaat Slütter erom hoe objecten worden gekozen en in welke context, omstandigheden en onderlinge relaties ze worden getoond. Ze creëert een constellatie van minimale ingrepen door te werken met verschillende materialen zoals keramiek, prints en alledaagse voorwerpen. Zo ontstaat een choreografie waarin de bezoekers en de duur van de tentoonstelling een rol spelen. Gedurende die tijd veranderen de objecten vaak van plaats of in vorm, waardoor steeds nieuwe situaties ontstaan.

Website Koos Breen

Website jeannette slütter