For the RecordFor the Record

Hiphopsuperster Drake's vijf minuten en twaalf seconden durende videclip voor het nummer Toosie Slide is een tot de sadboy-subcultuur behorende meditatie over kamers zonder ziel en over levenloze pracht en praal. De video werd op 3 april uitgebracht en groeide uit tot een van de provocatiefste en controversieelste visuele commentaren op de wereldwijde Covid-19-pandemie. In dit essay overpeinst Jason King de manier waarop Drake, terwijl er wereldwijd een virus rondwaart, de verkoop van zijn muziek stimuleert door virale video's te maken waarin hij de problematiek van het klassenonderscheid en de spanning tussen de Zwarte binnenwereld en de Zwarte buitenwereld te midden van de huidige ongekende gezondheidscrisis en wereldwijde economische instabiliteit nog maar eens bekrachtigt.

In Don Juan, zijn negentiende-eeuwse epische satirische gedicht over verleiding, vrijheid en slavernij, schrijft Lord Byron:

"Some faint lamps gleaming from the lofty walls gave light enough to hint their farther way,
But not enough to show the imperial halls / In all the flashing of their full array.
Perhaps there's nothing--I'll not say appals, But saddens more by night, as well as day,
Than an enormous room, without a soul / To break the lifeless splendor of the whole."

Hiphopsuperster Drake's vijf minuten en twaalf seconden durende videclip voor het nummer Toosie Slide is een tot de sadboy-subcultuur behorende meditatie over kamers zonder ziel en over levenloze pracht en praal. De video werd op 3 april uitgebracht en groeide uit tot een van de provocatiefste en controversieelste visuele commentaren op de wereldwijde Covid-19-pandemie die uitbrak in het voorjaar van 2020. De sobere en minimalistische videoclip volgt Drake - met zwart gezichtsmasker en zwarte handschoenen - terwijl hij zich door zijn spectaculaire 3.250 m2 grote en 100 miljoen dollar kostende huis in Toronto beweegt. Drake's woning is zo weelderig en overdadig dat het pand een bijnaam heeft gekregen: The Embassy. We zien Drake door de bombastische kamers en ruimten struinen terwijl hij TikTok-achtige danspasjes laat zien - TikTok is een socialemedia-applicatie die gebruikers in staat stelt korte muziek- en playbackvideo's te delen.

Het door de Turks-Zwitserse ritmekoning OZ geproduceerde _Toosie Slide _is moderato trap hiphop met veel hihat en een pakkend wijsje onder de dansinstructie 'I'm a show you how to get it / It go, right foot up, left foot slide / Left foot up, right foot slide / Basically, I'm saying either way, we 'bout to slide, ayy'. Het nummer past in de lange traditie van Zwarte instructieve dansmuziek waartoe ook modeverschijnselen als de Black Bottom uit de jaren 1920 en de Wobble uit de jaren 2000 behoren. Maar Toosie Slide is ook verwant aan meer kinderlijke en eenvoudige groepsdansen als de Hokey Pokey en het in de zomer van 2000 door DJ Casper uitgebrachte Cha Cha Slide. Iedereen met een beetje gevoel voor ritme en zonder mobiliteitsproblemen kan de Toosie Slide doen - zelfs acteur Anthony Hopkins, al in de tachtig, wiens reactie per quarantainevideo ook viraal ging.https://www.tiktok.com/@anthonyhopkins

De door Theo Skudra geregisseerde videoclip van _Toosie Slide _heeft een merkwaardige ontstaansgeschiedenis. Drake liet een couplet en het pakkende wijsje horen aan hiphopdanser en Instagram-influencer Toosie, naar wie het nummer is vernoemd. Hij vroeg haar om er het soort dansje op te choreograferen dat zo succesvol is op TikTok. Toosie filmde zichzelf en dansers Hiii Key en Ayo & Teo terwijl ze op het nummer dansten en stuurde de opnamen vervolgens naar Drake.<https://www.instagram.com/p/B-VWEyqpjQ8/Het videofragment dat Toosie een aantal dagen voordat Drake zijn nummer uitbracht op TikTok plaatste, ging op verschillende socialemediakanalen viraal. De meeste Drake-fans hoorden het nummer voor het eerst via deze fragmenten op TikTok en Instagram, niet via conventionele radiozenders of streamingkanalen, en hun reactievideo's waren al viraal gegaan voordat het nummer officieel verscheen. Popcriticus Jon Caramanica van The New York Times richtte de aandacht op het strategische karakter van Toosie Slide toen hij het nummer 'meer marketingstrategie dan popsong' noemde. Het punt is, dat die marketing succesvol was: Toosie Slide kwam binnen op nummer één van de Amerikaanse hitlijst, de Billboard Hot 100.

Eenmaal viraal gegaan bestormde Drake's Toosie Slide de hitlijsten op een moment dat mensen overal ter wereld door hun overheden werden verplicht om thuis te blijven om het risico op virusbesmettingen en de verspreiding daarvan onder de bevolking te beperken. Grootschalige bijeenkomsten werden overal afgelast, terwijl het belang van videocommunicatietechnologieën als Zoom, Twitch en Instagram Live, die ons in staat stellen contacten en verwantschappen te onderhouden in een tijd dat persoonlijke interacties met vreemden een risico met zich meebrengen, steeds meer toenam. Drake zelf ging vlak voordat de opnamen van de Toosie Slide-video begonnen in thuisisolatie in zijn woning in Toronto omdat hij in contact was geweest met Kevin Durant van basketbalteam de Brooklyn Nets, die later positief werd getest. De Toosie Slide-video, die draait om de verbeelding van de eenzaamheid en vervreemding van de beroemdheid, is vermakelijk en therapeutisch bedoeld. De videoclip spiegelt ons voor dat interactief dansen en ervaringen delen een aangename manier is om de gevoelens van vervreemding die we ver weg van elkaar in dit tijdperk van isolatie en quarantaine voelen te overbruggen.

Wat mij intrigeert is de manier waarop Toosie Slide resoneert met een door de wetenschappers J. Cameron Karter en Sarah Cervenak samengestelde lezingsreeks over Zwart zijn in de openbare ruimte uit 2016-2017. Karter en Cervenak onderzoeken hoe de Zwarte buitenwereld zich verhoudt tot het lopende project van de Zwarte bevrijding. Ze betrekken filosofen als Fred Moten en Saidiya Hartman bij een discussie over 'de raakvlakken tussen ras, seksualiteit, ecologie, autonomie en de verankering (of het gebrek daaraan) van de legitimiteit van Amerikaans menselijkheid en burgerschap'. In de lange en problematische geschiedenis van de slavernij werden van hun vrijheid beroofde Zwarte mensen vastgehouden in fysieke ruimten zoals op plantages en hun bewegingsvrijheid werd bewaakt en beperkt. Activiteiten als weggaan, rondzwerven, zich verplaatsen en ontsnappen naar 'de buitenwereld' groeiden uit tot essentiële bouwstenen van de Zwarte vrijheidsstrijd. Tegelijkertijd is de kans echte vrijheid aan te treffen in de buitenwereld, of in openbare ruimten die onderworpen zijn aan politionele supervisie en vormen van terreur, nog altijd klein.

Drake's Toosie Slide plaatst vraagtekens bij de spanning tussen de Zwarte binnenwereld en de Zwarte buitenwereld gedurende een gezondheidscrisis waarin de betekenis van deze concepten is veranderd. De videoclip begint buiten, met stille nachtelijke opnamen van normaalgesproken zeer drukke straten in Toronto zoals de Gardiner Expressway en University Avenue. (Toronto ligt in het oosten van Canada en was een knooppunt van de Underground Railroad waarlangs voortvluchtige slaven uit het zuiden van de Verenigde Staten de vrijheid probeerden te bereiken.) De videoclip doet, met zijn opnames van verlaten straten die er vanwege de verplichting tot thuisisolatie griezelig stil bijliggen, denken aan de post-apocalyptische beelden uit de speelfilm I Am Legend uit 2007. Regisseur Theo Skudra, die ook verantwoordelijk was voor de cinematografie en de montage van de videoclip, nam het materiaal op met twee camera's en gebruikte super 16mm film. Hij heeft zijn fotografische esthetiek wel eens beschreven als 'levendige fotojournalistiek'. Hij werkt veel buiten en probeert zijn onderwerpen naturalistisch vast te leggen. Met Toosie Slide past Skudra, die veel met Drake samenwerkt, zijn esthetiek nu ook toe in het domein van de video.

Vervolgens neemt Skudra ons mee van de openbare buitenwereld naar de particuliere binnenwereld. We voegen ons bij Drake die zich, gekleed in een duur en zeldzaam retro-bomberjack met camouflageprint van Raf Simons, in zijn luxueuze antichambre bevindt. Via lange tracking shots laat de camera ons een glimp opvangen van de prijzen in de prijzenkasten en de schilderijen aan de muren, waaronder Andy Warhol's beroemde afbeelding van voorzitter Mao; dan volgt een reeks panoramische gefilmde basketbaltruien inclusief een exemplaar dat een eerbetoon is aan de bij een ongeluk omgekomen legende Kobe Bryant. Drake slentert verder, door nog meer kunstmatig verlichte binnenruimten. Drake's Embassy is door architect Ferris Rafauli ontworpen als een 'eigentijdse interpretatie van de beaux arts-architectuur' en onder de bouwmaterialen bevindt zich veel brons, zwart graniet, ebbenhout en bruine agaatsteen. Het ziet er allemaal een beetje koud en glad uit, als het interieur van een bank. We zien dat Drake een beeldhouwwerk bezit van de Japanse beeldend kunstenaar Takashi Murakamia en hij heeft een Bösendorfer-vleugel met op de speciaal gemaakte klep een donkerpaarse schedel. Terwijl we door de overige vorstelijke vertrekken lopen, zien we in de keuken een enorm kookeiland staan dat qua formaat alleen wordt overtroffen door binnen- en buitenzwembaden van Olympische afmetingen. Drake noemde de esthetiek van zijn Embassy eens 'overweldigend luxueus', waarop enkele chagrijnen online bitsten dat het er binnen eerder uitziet als een winkelcentrum. Hoe het ook zij, de videoclip voert architectonische luxe en interieurontwerp op als transcendente vormen van Zwarte zelfverwerkelijking.

Drake verlaat de keuken en doolt verder, door een reeks nauwelijks verlichte kamers met foto's van musici als Prince en Snoop Dogg aan de muur. Ten slotte volgt de camera hem naar de buitenruimte, naar het zwembad in de achtertuin waar het zo donker is dat Drake's witte sneakers alle aandacht naar zich toe trekken. Terwijl de videoclip op zijn einde loopt, laat Drake van een afstand vuurwerk afgaan boven zijn eigen terrein. Het laatste droneshot is een luchtopname van het vuurwerk; uit beeld grapt er iemand: 'Dat kan dus echt niet.' In haar artikel over de videoclip beschrijft NPR Music-journalist Ann Powers Drake's weelderige woning als 'het soort kasteel waarin de koning zich verbergt terwijl buiten de revolutie raast'.

Een paar weken na het uitkomen van _Toosie Slide _verscheen in Architectural Digest een hoofdartikel over alle facetten van Drake's spectaculaire huis.https://media.architecturaldigest.com/photos/5e8f62b9749ef40009e219d8/master/w_1600%2Cc_limit/AD000C1_0520.jpg Was de videoclip niet meer dan een voorproefje van het tijdschriftartikel? Terwijl Drake in een hypergestileerde videoclip publiekelijk pronkt met zijn 100 miljoen dollar kostende landgoed dwingt een mondiale gezondheidscrisis velen om vanuit huis te werken, wat de privéruimten van de particuliere woning in feite in openbare en semiopenbare kantoren verandert. Verplichte lockdown- en isolatieprotocollen dwingen mensen om hun opvatting van de woning als toevluchtsoord te herzien. Anderen, bijvoorbeeld dakloze mensen, hebben niet de mogelijkheid binnenshuis te schuilen of om zichzelf wekenlang van voedsel te voorzien en we weten uit de statistieken dat de incidentie van huiselijk geweld en psychologische problemen in tijden van crisis explosief toeneemt.

De videocommunicatie-applicatie Zoom stelt gebruikers in staat een VR-achtergrond te uploaden die hen kan helpen hun omgeving te verbergen, zodat ze nog enige privacy overhouden. Voor sommige sociaaleconomisch minderbedeelde gebruikers zijn die kunstmatige groenschermachtergronden een cruciaal middel om het stigma of de schaamte te voorkomen die het gevolg kan zijn van het onthullen van een woninginterieur dat inkomensverschillen blootlegt.<https://support.zoom.us/hc/en-us/articles/210707503-Virtual-BackgroundIn de technologische hoek werd in reactie op de pandemie ook bezorgdheid over de privacy van gebruikers geuit, aangezien er aan de beveiligingsprotocollen van bijvoorbeeld videocommunicatie-app Zoom aantoonbaar wel het een en ander mankeert. Daarnaast vereisen protocollen voor het traceren van smartphonecontacten dat gebruikers voortdurend worden gegeolokaliseerd door derde partijen en overheidsinstanties, die daaraan verdienen. Door ons uit onze eigen buitenwereld te houden, dwingt de Covid-19-pandemie ons om de verborgen verbanden tussen binnenwereld, privacy en klassenprivilege nog eens nader te bekijken.

Uiteindelijk toont de Toosie Slide-videoclip een Drake die aan het werk is. Terwijl de camera Drake van kamer naar kamer volgt, zien we hoe hij een video opneemt om zijn product - het nummer Toosie Slide - op de markt te brengen en te verkopen. Drake's videoclip is een intrinsiek voorbeeld van de productiviteit die van zovelen van ons wordt verwacht gedurende de zogenaamde productieonderbreking die het gevolg is van de isolatie- en lockdownregels. Waarom zou je thuis gaan zitten niksen, terwijl je ook een video over thuiszitten kan gaan opnemen? Op het hoogtepunt van de pandemie moesten veel werknemers hun baan als het ware mee naar huis nemen en thuis gaan werken. Miljoenen anderen werden ontslagen, op non-actief gesteld of met verlof gestuurd, zo valt af te lezen uit de werkloosheidscijfers. Maar die productieve, ondernemende Drake heeft een manier gevonden om ons per video-opname aan te moedigen om productief te zijn door zijn nieuwe danspasjes te leren. Hij verdient eraan en jaagt de aantallen streams en luistermomenten op tot ongekende hoogten door jou de vrijheid te schenken om te bewegen. Het is de recentste versie van de mooie woorden die George Clinton spreekt in het nummer One Nation Under a Groove: 'Here's a chance to dance our way out of our constrictions. Omdat Toosie Slide therapeutisch interactief dansen voor de lol aanmoedigt, gaat het in nummer zekere zin over je vrij voelen terwijl je de deur niet uit mag.

Maar de videobeelden van vorstelijke leegte en pandemische verlatenheid balanceren op de grens tussen duister en licht: ze voelen niet altijd plezierig of vrij aan. De videoclip van Toosie Slide lijkt veel op de realityshows op televisie waarin beroemdheden ons rondleiden door hun luxueuze woningen, zoals Robin Leach's Lifestyle of the Rich and Famous uit 1984-1995 en MTV: Cribs (geheimpje: die sterren zijn niet altijd écht de eigenaars van die huizen). Door Drake's extreem kostbare luxe-interieur in beeld te brengen wordt Toosie Slide een eerbetoon aan privé-eigendom, huiseigenaarschap en de sterrenwoning als een eenzaam fort. De clip is een niet-ironisch, ongevoelig eerbetoon aan extreme rijkdom in een tijd van wereldwijde economische onzekerheid die nog ondraaglijker wordt gemaakt door een mondiale gezondheidscrisis. Toosie Slide is gewijd aan in jezelf keren, navelstaren, narcisme, zelfachting, zelfbeheersing - de waardenset waar Drake's muziek al eerder om werd geprezen.

In een ander opzicht resoneert Toosie Slide met de al veel langer aan de beeldcultuur verbonden traditie om de superrijken 'alleen thuis' af te beelden - afgesloten van de maatschappij, teruggetrokken levend en fysiek of psychologisch (op)gesloten in hun spectaculaire huizen. Denk maar aan films als, om er maar een paar te noemen, Citizen Kane, Sunset Boulevard, Phantom of the Opera, alle Batman-speelfilms, Arthur, The Great Gatsby, Richie Rich, The Aviator en The Favourite. Wat Drake in de tekst 'thug passion' (schurkenpassie) noemt is in werkelijkheid de gladde zelfgenoegzaamheid van het van hiphop doordrenkte hyperkapitalisme dat hier wordt blootgelegd. In de video blijkt deze hartstochtelijke zelfgenoegzaamheid overduidelijk uit het laatste droneshot van het vuurwerk. Er konden geen grote groepen mensen naar komen kijken. Het vuurwerk wordt niet afgestoken ter ere van een bepaald evenement - maar misschien wel van de manifestatie van Drake zelf. Het is het cinematografische equivalent van levenloze pracht en praal, een zelfbevlekkend beeld dat geld moet opbrengen.

Toosie Slide behoort tot de genealogie van de populaire cultuur die over Zwarte mannen, alleen zijn en eenzaamheid en de huiselijke ruimte gaat. Hiertoe behoort ook de tekst van Langston Hughes' aria Lonely House uit Street Scene, de opera die hij in 1946 schreef in samenwerking met Kurt Weill. Het nummer vertelt het verhaal van een wanhopige man die alleen thuis zit omdat hij de ware niet kan vinden: 'Lonely house, lonely me / Funny with so many neighbors / How lonely it can be.' Ook de door Luther Vandross in 1982 opnieuw opgenomen en in 1960 door Dionne Warwick gezongen en door Burt Bacharach en Hal David geschreven ballade _A House Is Not a Home _behoort ertoe. Dit nummer laat ons weten dat het geheim van alle huiselijk geluk de romantische intimiteit is: een huis wordt pas een thuis als de eenzaamheid van het alleen zijn verandert in het romantische partnerschap van het samenzijn.

Wijlen de superster Michael Jackson - Drake verwijst voortdurend naar hem in de tekst van Toosie Slide en kopieert zijn danspasjes in de video - stond erom bekend dat hij elke zondag in zijn eentje ging dansen op zijn luxueuze, gigantische landgoed en daarbij fanatiek zijn pasjes oefende en perfectioneerde. En dan is er nog de paranoïde pop van Somebody's Watching Me uit 1984 van Motown-eendagsvlieg Rockwell (ook met Michael Jackson). De door Frances Delia geregisseerde video volgt de zanger terwijl hij door de gangen van zijn spookhuis loopt. In 1995 leveren Michael Jackson en zijn zuster Janet een door Mark Romanek geregisseerde Scream-video af waarin broer en zus zich moedwillig terugtrekken op een futuristisch ruimteschip om zich aan sociale onrechtvaardigheid en nare paparazzo te onttrekken. En dan zijn er nog al die R&B- en hiphop-videoclips uit de jaren 1990, bijvoorbeeld Usher's Nice and Slow en R. Kelly's Home Alone (geregisseerd door Hype Williams), die een verband leggen tussen het goede Zwarte leven en extravagante interieurontwerpen. Ikzelf ben vooral geïntrigeerd door de videoclips van de R&B-zanger Maxwell uit de jaren 1990, zoals Til the Cops Come Knockin, Whenever, Wherever, Whatever, Lonely's the Only Company, Luxury: Cococure en Fortunate. Het zijn merkwaardige video's die elk op hun eigen manier de een of andere versie laten zien van het huiselijk leven van de zwoele zanger, zwervend door vorstelijke vertrekken, gevangen in een neerslachtig stemming. Hij noemde zijn debuutalbum uit 1966 zelfs Maxwell's Urban Hang Suite: daarin kunnen we een vroege voorloper van Drake's Ambassade-cum-vrijgezellenwoning in stedelijk Toronto zien.

_Toosie Slide _noopt ons om de geschiedenis en de cultuur van de Zwarte vrijgezellenwoning te bespreken. De auteur Steve Cohan, die over de representatie van de vrijgezellenwoning in de popcultuur van de jaren 1950 schrijft, stelt dat de populariteit van de figuur van de vrijgezel na de Tweede Wereldoorlog op een veranderende en dubbelzinnige representatie van de Amerikaanse mannelijkheid wijst. De levenslange alleenstaande wordt beschuldigd van een 'verstoorde ontwikkeling' die zich uit in het onvermogen om een geregeld leven te gaan leiden, van een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel en van latente homoseksualiteit. Tegelijkertijd vertegenwoordigt de vrijgezel in de jaren 1950 een nieuw soort verfijnde, wereldse, seksueel intrigerende man, een playboy-alternatief voor het verplichte huwelijksleven. Pillow Talk, een film uit 1959 met Rock Hudson en Doris Day die zich afspeelt tegen de achtergrond van een peperdure vrijgezellenwoning die is voorzien van alle mogelijke technische snufjes en dient als verleidingssuite, is een goed voorbeeld. Om het onderscheid met de typische voorstedelijke gezinswoning te benadrukken had de vrijgezellenflat een bepaalde 'architectural layout, gekenmerkt door onderling vloeiend verbonden ruimten [die] de holistische subjectiviteit van de vrijgezel weerspiegelen en ondersteunen'. Er bestaat een duidelijk verband tussen de vroege consumptieve representaties van vrijgezellenflats in Hollywoodfilms en de notie van opnamestudio's met woon/leefruimte waar naar verluid mythische seksuele activiteit plaatsvindt die bijvoorbeeld een rol speelt in Jimi Hendrix' Electric Ladyland uit de jaren 1960 en later in Prince's Paisley Park uit de jaren 1980. Drake's Embassy is de recentste versie van een dergelijke hightech vrijgezellenflat dan wel mannengrot. Hij heeft in de Toosie Slide-video alleen niemand om te verleiden - behalve de kijker.

Terwijl Luther Vandross en Maxwell conservatieve popsterren waren die hun vrijgezellenflat maar wat graag in een monogaam thuis wilden veranderen, speelt de wens een verbintenis aan te gaan geen rol in de teksten van Drake. 'Two thousand shorties wanna tie the knot, ayy, yeah& Got so many opps, I be mistakin' opps for other opps' rapt hij in Toosie Slide. De keerzijde van Drake's zelfisolatie en eenzaamheid is de oneindige mogelijkheid vrouwen aan de haak te slaan wanneer zijn isolement (en de lockdown-regels) wordt opgeheven. Dit is dus de recentste versie van de archetypische, promiscue, door groupies omgeven mannelijke rockster, maar dan aangepast aan een tijdperk van dragers en superverspreiders.

Ik heb al eerder geschreven dat de videoclips van artiesten als Michael Jackson, Janet Jackson, Beyoncé en Jay-Z problematische klassenverschillen bevestigen, ook al vertoont hun representatie van Zwarte mensen vooruitgang. Terwijl beroemde Amerikanen tijdens de pandemie de sociale media opgingen om te klagen of nepnederig op te scheppen over hun comfortabele lockdownomstandigheden - of om montere, naïeve meezingversies van John Lennon's Imagine te posten - zagen we ook kritiek ontluiken op het lege privilege van de sterren. Vanwege Toosie Slide was ook Drake het doelwit van deze publieke antipathie. Sommige journalisten vonden zijn demonstratieve consumptie onsmakelijk en ongevoelig in tijden van toenemende werkloosheid en dreigend economisch onheil waarin de minderbedeelden onder bepaald niet ideale omstandigheden binnen moesten blijven of op straat of in de metro moesten slapen. Anderen maakten er een grapje van. Sommige Toosie Slide-kijkers twitterden: 'Drake's huis herinnert me eraan hoe blut ik ben' en 'Drake's huis is zó groot, dat ik het nummer hier niet kan horen'. Eerlijkheidshalve moet worden opgemerkt dat Drake zijn naam ook verbond aan Covid-19-noodhulp.<https://twitter.com/FancyClown2/status/1245945278705827840Hij trad op tijdens een IG Live-sessie en droeg ook bij aan geldinzamelingsacties voor gezondheidszorgmedewerkers.

Toosie Slide slaagt erin tegelijkertijd zowel een eerbetoon aan als impliciete kritiek op het huiseigenaarschap te zijn. In de tijd van de slavernij mochten Zwarte mensen geen land of eigendom bezitten. De gevolgen van dat brute systeem zijn tot op de dag van vandaag terug te zien in de statistieken over ongelijkheid onder eigenwoningbezitters. In veel van de negentiende- en twintigste-eeuwse blues nummers van na de burgeroorlog worden pas bevrijde Zwarte mannen en vrouwen opgevoerd die ernaar streven een eigen huis te bezitten, als een toevluchtoord. Drake's Toosie Slide-video, die in een heel andere tijd en plaats gemaakt is, verplaatst dergelijke Noord-Amerikaanse vooroorlogse dromen naar het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw. Inmiddels is het ouderwetse 'Champagne kisses and caviar dreams!', waar Lifestyle of the Rich and Famous-presentator Robin Leach zijn show mee afsloot, getransformeerd tot 'Trillionaire, bitcoin-inflected, Jeff Bezos level dreams!' oftewel de droom te gaan behoren tot de rijkste 1 procent, die zich kan isoleren en sociale contacten met de overige 99 procent kan vermijden.

Toosie Slide baadt in een voor de meesten van ons onbereikbare versie van het burgerlijke goede leven. Maar Drake's kledingkeuzes - hij draagt in de video een bivakmutsachtig gezichtsmasker en een capuchontrui - roepen onverwacht stereotiepe beelden op van Zwarte criminelen en inbrekers. De onder Zwarte mannen veel gedragen capuchontrui werd meteen na de tragische en wereldschokkende moord op Trayvon Martin een controversieel kledingstuk. En wie niet van tevoren weet dat Drake de eigenaar is van de weelderige woning in de Toosie Slide-video zou zomaar kunnen denken dat hij er had ingebroken en de boel aan het verkennen was, zoals in Oceans Eleven. Naar aanleiding van de federale en nationale verplichting om tijdens de pandemie gezichtsmaskers te dragen, hebben sommige Zwarte mannen naar voren gebracht dat het dragen van maskers voor hen betekent dat ze een groter risico lopen om door wetshandhavers te worden geprofileerd en gecontroleerd. Zwarte en bruine mensen met maskers op worden, vooral in winkels, anders bekeken dan witte mensen. Zoals een bezorgde burger een verslaggever toevertrouwde: 'Ik ben bang dat het beeld van een Zwarte man, ik denk vooral dat van een grote, diep-Zwarte man met een bandana voor zijn gezicht, raciale vooroordelen kan oproepen die heel wel tot het einde van mijn leven zouden kunnen leiden.'

Hoewel de clip onverwacht gedachten over woninginbraak oproept, zegt Toosie Slide niets over het feit dat overijverige wetsdienaren een groeiend aantal Zwarte mensen die geen officiële verdachte waren en geen misdaden hadden begaan in hun eigen huis hebben gearresteerd of gedood. Uitgesproken wangedrag van de zijde van de politie is niets nieuws, maar het krijgt door de wildgroei aan socialemediakanalen zoals Twitter en Facebook wel steeds meer media-aandacht. In 2009 werd de aan Harvard verbonden hoogleraar Henry Louis Gates gearresteerd voor het betreden van zijn eigen woning in Cambridge, Massachusetts; president Obama kwam als scheidsrechter tussenbeide en nodigde Gates en de arresterende agent uit om een biertje te komen drinken en 'het uit te praten'. Meer recentelijk heeft de politie onschuldige Zwarte Amerikaanse burgers zoals Botha Jean, Aaron Dean en Breonna Taylor in hun eigen huis neergeschoten en gedood.https://d3i6fh83elv35t.cloudfront.net/newshour/app/uploads/2014/08/89543817-1024x645.jpg_ Toosie Slide_ bevat beelden van luxe Zwart bezit dat de rol van toevluchtsoord speelt, zonder die af te zetten tegen de aanzwellende stroom gedeelde beelden van Zwarte huizen als onveilige ruimtes.

De Toosie Slide-video verscheen daarnaast te midden van allerlei speculaties (onder meer door popster Madonna) dat Covid-19 de grote gelijkmaker zou blijken te zijn - het virus had immers de potentie om mensen ongeacht hun ras, klasse of stand ziek te maken of te doden. Maar de realiteit is dat Zwarte Amerikanen, die maar gebrekkig toegang hebben tot essentiële informatie en middelen en/of gezondheidszorg en die op een andere manier worden getroffen door comorbiditeit en bevolkingsgroepspecifieke aandoeningen, zijn oververtegenwoordigd onder de slachtoffers van Covid-19. Ook worden Zwarte mensen vaker beschuldigd van overtreding van de voorschriften voor thuisisolatie dan witte mensen en worden ze vaker blootgesteld aan het coronavirus in gevangenissen. In plaats van de grote gelijkmaker te zijn, maakt Covid-19 een steeds dieper wordende kloof zichtbaar die het gevolg is van hardnekkige sociale achterstelling.

Om al deze en andere redenen is Drake's video een vreemd, merkwaardig artefact. Het is ontworpen om viraal te gaan terwijl er een wereldwijde besmettelijke ziekte rondwaart. De TikTok-ambities van de clip zetten ons aan meer te bewegen en de intimiteit te zoeken, maar dan in een tijd waarin federale verplichtingen de mensen ertoe aanzetten minder te bewegen en interactie met vreemden te vermijden. In een tijd waarin Zwarte mannen als Ahmaud Arbery worden opgejaagd en gedood door gewapende witte omstanders terwijl ze buiten aan het joggen zijn, ziet niet iedereen de Zwarte buitenwereld als een bevrijdende ruimte. De video van Drake is een eerbetoon aan de elitaire, ultrarijke Zwarte binnenruimte. Maar wie Zwart is in een witte, racistische cultuur moet erkennen dat er in geen enkele ruimte, of die nu binnen of buiten is of ergens daartussenin, echt vrijheid is te vinden: er is geen ontsnapping mogelijk. Drake's vergulde kooi herinnert ons aan de porositeit en de fragiliteit van het onderscheid tussen buiten en binnen.

Tijdens de Covid-19-crisis vertegenwoordigt elke interactie met de gemeenschap in de buitenwereld een kans om het virus terug te dringen of door te geven. Als we niet snel ingrijpen om de verspreiding ervan tegen te gaan kan het nieuwe coronavirus meer dan 7 miljard gastheren infecteren: het heeft zoveel keuze, zoveel mogelijkheden. Het probleem van de blootstelling is niet alleen een medische kwestie: blootstelling is ook van levensbelang voor de verleidelijke popster die altijd op zoek is naar nieuwe en virale manieren om zijn roem te reproduceren. Drake's video speelt een belangrijke rol in de representatie van de elitaire vrijheid van de beroemdheid en is symptomatisch voor de klassenstrijd, een diagnose van wat er mis is met de cultuur. Het vuurwerk in de laatste beeldjes van zijn video bestaat uit flikkerende lichten die niets betekenen en verwijzen naar een volk dat zich niet om de koning mag scharen. De revolutie wordt niet op de televisie uitgezonden, maar via een slechts zeven seconden durende TikTok-video of een door storingen geteisterde Zoom-uitzending. Is er iemand die van Drake's spectaculaire huis - van al die levenloze pracht en praal, vorstelijke vertrekken en enorme zielloze kamers die dienen als het perfecte decor voor de ondernemende TikTok hyperkapitalist - een thuis kan maken?

Jason King is het medeoprichter van de faculteit van het Clive Davis Institute of Recorded Music van de New York University, waar hij Associate Professor, Director of Global Studies en Director of Writing, History & Emergent Media Studies is. Hij schrijft voor publicaties als Pitchfork en NPR Music, en is ook muzikant, DJ en producer. King is auteur van The Michael Jackson Treasures en getuige-deskundige geweest in copyright inbreukzaken voor Katy Perry, Jay Z, Timbaland, Lady Gaga, Madonna en anderen. Hij was host en coproducent van NPR's Noteworthy, curator van NPR&B, NPR's 24/7 R&B radiokanaal en gastheer van CNN's original podcast Soundtracks. Volg hem op Twitter en IG: @jasonkingsays.

Cohan, Steven. 1997. Masked Men: Masculinity and Movies in the Fifties. Bloomington: Indiana University Press.