Uchronia: Acts of Resistance Over a Spaceless TimeUchronia: Acts of Resistance Over a Spaceless Time

Volgens het mondiale neoliberale paradigma is slapen iets voor verliezers. Binnen het laatkapitalistische systeem staat slaaptijd gelijk aan onproductieve tijd, een tijdsinterval dat theoretisch niet gekoloniseerd kan worden en dus een punt van zorg in het licht van de notie winstgevendheid. Net zoals het vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week doordenderende kapitalisme een einde heeft gemaakt aan het onmiskenbare onderscheid tussen dag en nacht, licht en donker, activiteit en rust, individu en gemeenschap, heeft het ook een gloednieuw paradigmatisch landschap voortgebracht met atmosferische en sociologische kwaliteiten die het een zone doen lijken waarin algemeen geheugenverlies heerst en waarin mensen beroofd zijn van de mogelijkheid iets te ervaren. In dit onzichtbare en alomtegenwoordige landschap, waarin gebouwen 's nachts altijd verlicht zijn, lijkt de noodtoestand te zijn uitgeroepen: een probleem is nooit opgelost, maar getemd tot een permanente toestand en dit versnelt het proces van de uitputting van levens, middelen en lichamen.

In _I See That I See What You Don't See_, de officiële Nederlandse bijdrage aan de Triennale di Milano, zette Het Nieuwe Instituut de discussie voort over de complexe relaties tussen licht en donker, tussen zien en niet zien, als uitgangspunt voor een verkenning van hun tegenstrijdige effecten op de mens, de planeet en andere organismen.

Er is een unieke soort wrijving aan het ontstaan over van bovenaf opgelegde machtsstructuren, vooral over die welke in het donkerste uur van de nacht door een gekapitaliseerde westerse wereld worden opgelegd aan andere geografische territoria. Het menselijk lichaam kan in dit licht worden gezien als een delfstof in een door precaire arbeid en nachtdiensten gekenmerkt universum dat vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week actief is. Danilo Correale, wiens werk The Unsleep onderdeel was van het Nederlandse paviljoen, bespreekt deze ontwikkelingen met Erica Petrillo, lid van het curatorteam van het door Paola Antonelli samengestelde Broken Nature. Angela Rui treedt tijdens het gesprek op als moderator.

The Unsleep is een fotografisch verhaal op het kruispunt van sciencefiction en non-fictie, gedeeltelijk een adaptatie van de gelijknamige roman van Meir en Diane Gillion uit 1962. Op basis van een portret van telecommunicatiemedewerkers die precaire arbeid verrichten in de dienstensector, beschrijft het project het onzichtbare domein van de tijdzones boven geografische territoria. De werknemers in deze ruimteloze tijd spelen vaak een rol in de hedendaagse Indiase en Filipijnse fictie. Hun levens worden gedomineerd door kunstlicht en duisternis, ze draaien lange diensten en verrichten beeldschermwerk, eentonige taken en telefoongesprekken waarbij ze hun plaatselijke accent onderdrukken om beter aansluiting te vinden bij de klanten aan de andere kant van de aardbol.

Het is een wereld die is opgedeeld in verschillende, vaak onsamenhangende arena's - een economische, waarin territoria niet langer van betekenis zijn, en een cultureelpolitieke, die zich steeds meer met grenzen bezighoudt. De nacht, maar ook de relatie tussen slapen en waken - manieren van produceren en consumeren die een nieuw chrono-imperialistisch domein bepalen - vormen het paradigmatische landschap van deze nieuwe grens.

Het gesprek vindt plaats in het Italiaans.