As Close As I GetAs Close As I Get

As Close As I Get is een vervolg op het afstudeerwerk dat Francisca Khamis Giacoman aan het Sandberg Instituut maakte. Khamis Giacoman is afkomstig uit de Palestijnse diaspora in Chili. Ze bestudeert in dit werk hoe herinneringen de sporen kunnen vormen van verzwegen of onderdrukte narratieven. Ze registreert en reconstrueert de verhalen over een huis dat in de mondelinge overlevering van haar familie voortleeft als een soort spookverschijning. In As Close As I Get legt ze een mislukt bezoek aan het huis vast. Het staat weliswaar nog altijd in Al-Makhrour in Palestina, maar haar familieleden mogen er niet meer naar binnen. In een video gaan Khamis Giacomans eigen reis naar het huis en de herinneringen die haar oudtante Labibe eraan ophaalt in elkaar over. Om de herinnering aan het huis levend te houden en zich er op een bepaalde manier weer toegang toe te verschaffen, schetst Khamis Giacoman in een reeks 'activeringen' een deel van de plattegrond van het huis. Ze voert het huis stapsgewijs op en herbouwt het zo als een plek waarin ze de bezoeker uitnodigt om te rusten.

De reeks_ Home of your Own_ bestaat uit persoonlijke artistieke visies op wonen en het (t)huis, in tweemaandelijkse installaties verzorgd door de generatie ontwerpstudenten die rond hun afstuderen door covid-regels aan huis gekluisterd was.

Dankzij het beleid van social distancing is er een hele lichting nieuwe ontwerpers vrijwel ongezien afgestudeerd. Sterker nog, deze generatie ontwerpstudenten volgde hun opleiding al maanden noodgedwongen via een computerbeeldscherm en in een vaak ingewikkelde thuissituatie.

Welke impact heeft de ervaring van ontwerpen en afstuderen tijdens een 'slimme lockdown' op de opvattingen van een nieuwe lichting ontwerpers over leven, wonen en het (t)huis? Zie je daar iets van terug in hun eigen designpraktijk?

Vertegenwoordigers van deze generatie presenteren hun persoonlijke visies op de huiselijke omgeving in een reeks installaties die ieder twee maanden lang te zien zijn in de context van _Tijdelijk Huis van Thuis_.

In haar praktijk als kunstenaar en ontwerper duikt [Francisca Khamis Giacoman](http://Francisca Khamis Giacoman) vanuit haar standplaats Amsterdam in haar eigen familiearchief. Ze roept van daaruit vragen op over de mogelijkheden die de representatie en reproductie van herinneringen bieden. Ze concentreert zich op diaspora's, verkent hoe het geheugen van immigranten zich beweegt tussen werkelijkheid en fantasie en onderzoekt hoe dat leidt tot nieuwe opvattingen van persoonlijke identiteit. Khamis Giacoman zoekt door middel van performances, video-essays, workshops en geschreven teksten over gedachtenis, mondelinge tradities en fictie naar alternatieve vormen van 'weten'. Ze past actief luisteren toe als een strategie om de moderne controle over enkelvoudige verhalen en een starre chronologie te doorbreken.

Als een veelzijdig Tijdelijk Huis van Thuis verkent Het Nieuwe Instituut hoe ons denken over het huiselijke interieur en ontwerp zich de afgelopen decennia hebben ontwikkeld. Wat maakt een huis een thuis?

Omdat elke kamer een eigen invalshoek biedt, vormt dit huis een ruimtelijke collage aan mogelijke invullingen van wat een (t)huis kan zijn. Van veilige haven tot thuiswerkplek, van financiële investering tot spookhuis en van plek van verleiding tot een middel van controle of straf: het is het allemaal.

Die uiteenlopende opvattingen over de rol en het functioneren van het interieur worden aan de hand van historische en actuele voorbeelden afgezet tegen de ontwerpgeschiedenis. We associëren een begrip als 'design' misschien nog vaak met meubels of andere binnenhuisobjecten, maar zoals er geen enkelvoudig verhaal over interieurs centraal staat, bestaan er in het Tijdelijk Huis ook verschillende antwoorden op de vraag wat ontwerpen nog meer inhoudt.