PⒶWPⒶW

Ceel Mogami de Haas legt zijn concept uit: "toen ik werd gevraagd om een ​The ​One Minutes Series samen te stellen, las ik veel poëzie, vooral ecopoëzie, dat is poëzie met een sterke ecologische inslag. Ik had een sterke band met dichters die de relatie tussen dieren en schrijven onderzochten. In tegenstelling tot andere disciplines binnen de kunsten en geesteswetenschappen, blijft poëzie vaak onopgemerkt op het gebied van dierstudies. Een dichter is niet iemand tot wie men zich instinctief zou wenden om bijvoorbeeld de relaties tussen menselijke dieren en niet-menselijke dieren te onderzoeken.

"Zou de dichter een hoeksteen van de ondersoort van Homo sapiens kunnen zijn? De dichter: een schijnbaar nutteloos wezen, maar mogelijk de redder van ecosystemen", schrijft de geleerde Jonathan Bate extravagant in zijn boek _The Song of the Earth_. Als eerste in navolging van de ontgoochelde bewering van dichter W.H. Auden dat "poëzie niets doet gebeuren", schrijft hij vervolgens een heilzame roeping toe aan de roeping. Ondanks de komische taxonomische herziening van Bate, wordt poëzie nog steeds vaak opgevat als iets lichtzinnigs of onschuldigs, zo niet 'barbaars'.

Ik respecteer de ietwat teleurstellende uitspraak van Auden evenzeer als het moedige geloof in Bate's hypothese.

Als ik een gedicht lees, hou ik een beetje van beide, een gevoel van veronderstelde zinloosheid besprenkeld met gewaagde uitbundigheid. Mijn curatoriële benadering voor The One Minutes zit ergens tussen deze twee gevoelens in. Wanneer poëzie zich concentreert op de natuur en daarmee de grotere gemeenschappen van levende organismen, daagt het de manier uit waarop we de wereld bewonen en roept het andere perspectieven op. Kan 'poëtisch denken' alternatieve relaties initiëren met dierpopulaties die niet toegankelijk zijn voor andere vormen van denken? Misschien...

Omdat poëzie kan spreken en verder reikt dan de omschrijving van de rede.

Het vertalen van al deze ideeën naar videokunst was een uitdaging en ik wil alle mensen en niet-mensen bedanken die dit mogelijk hebben gemaakt. Deze serie werd in mijn ogen (en ik hoop ook in de uwe) zoiets als een "imaginary garden with real toads in them", zoals dichteres Marianne Moore in haar eigen prachtige zin zou zeggen".

Ceel Mogami de Haas is een kunstenaar die woont en werkt in Amsterdam (Nederland) en Genève (Zwitserland). Zijn werk omvat een breed scala aan media, van beeldhouwkunst, tekenen, schrijven en kunstenaarsboeken tot installatie- en videokunst. Hij was ook medeoprichter van de kunstenaarsruimte One Gee In Fog in Genève en is lid van het Bookstore community-programma in Amsterdam. Zijn huidige artistieke onderzoek verkent de relaties tussen schrijven en dieren, met een bijzondere focus op wolven, literaire wolven en weerwolven, en hij onderzoekt interspecies storytelling als een alternatieve praktijk van werelddenken, wereldopbouw en werelddeling.

In deze editie een bijdrage van Florent Meng, Ceel Mogami de Haas, Juyi Mao, Manon Bachelier, Sophie Popper, Sarah Burger, Calli Uzza Layton, Heleen Mineur, Erin Fussell, Constanza Castagnet, Ellie Kyungran Heo, Megan Hadfield, Ivan Cheng, Almanza, Giovanni Giaretta, Alyona Larionova, Felix Klee, Stelios Markou Ilchuk, Anne-Charlotte Finel, Teun Grondman, Joaquin Wall, Mathieu Arbez Hermoso, Siobhan Leddy en Benjamin Yates, Cécile Tafanelli en Daniel Vorthuys, Anna-Bella Papp, en Nicolas Momein.

PⒶW werd mogelijk gemaakt door de steun van het Amsterdams Fonds voor de Kunst en Pictoright Fonds.

The One Minutes is een wereldwijd netwerk voor bewegend beeld. Sinds 1998 heeft The One Minutes meer dan 15.000 videowerken van makers van meer dan 120 nationaliteiten geproduceerd en gedistribueerd. Hiermee wordt artistiek hoogwaardige videokunst gecreëerd, krijgen mensen een stem en worden nieuwe verbindingen gemaakt. The One Minutes beweegt zich zowel in de voorhoede van de internationale hedendaagse kunst (met tentoonstellingen in Power Station of Art in Shanghai, National Gallery of Iceland in Reykjavík en Whitney Museum of American Art in New York), als in educatie, welzijn en ontwikkelingswerk en verbindt deze met elkaar. Om de maand publiceert The One Minutes Foundation een nieuwe serie films, die onze perceptie van en onze verhouding met bewegend beeld onderzoeken. Musea en culturele organisaties over de hele wereld zijn geabonneerd op de series. Stuur je video's in en doe mee aan het project!