Feels Blind Feels Blind

In zijn bedrieglijk lieflijk ogende groene paviljoen brengt Mastenbroek de diepste twijfels en frustraties over zijn beroep als architect samen tot een samengebalde dichtvorm. Stadler hoopt deze woedende hymne te ontrafelen en om te vormen tot een manifest van hoop of een oproep tot optimisme. Mastenbroeks gedicht in de deur van het paviljoen spreekt simultaan in radicaal contrasterende registers: 'rigid/soft, relaxing/harrowing, living/dying, boastful/ashamed, rage/grief'. Tijdens de avond wordt niet getracht deze tegenstrijdigheden op te lossen, maar wordt onderzocht welk nut en welke kracht er verscholen ligt in de ontregelende verwarring die ze produceren.

Om de complexiteit van deze verwikkelingen over het voetlicht te brengen zit het programma boordevol muziek. In Het Nieuwe Paviljoen zal een selectie nummers van Bikini Kill te beluisteren zijn en de Grieks-Nederlandse componist Calliope Tsoupaki zal het tragische 'Three Songs for Trojan Women' ten gehore brengen. Katía Truijen (onderzoeker en muzikant) zal de avond muzikaal afsluiten. In het geval van regen: neem een paraplu mee.

Matthew Stadler is een Amerikaanse schrijver en criticus woonachtig in Rotterdam. Voor zijn romans Allen Stein, Landscape: Memory en The Dissolution of Nicholas Dee ontving hij verschillende onderscheidingen, waaronder een Guggenheim en een Ingram-Merrill Fellowship, de Lambda Award for best gay novelist en de Hinda Rosenthal Prize van de American Academy of Power and Hope in Urban Planning. Stadler was tevens spreker van de 9e Benno Premsela lezing van Het Nieuwe Instituut, getiteld: 'Interior Decorating in War Time', op 25 november 2013 in de Portugese Synagoge te Amsterdam.

Calliope Tsoupaki is een vooraanstaande componist van Griekse afkomst. Ze studeerde piano en muziektheorie aan het Hellinicon Consevatory in Athene. Ze studeerde vervolgens bij Louis Andriessen aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Na haar studie vestigde Tsoupaki zich in Amsterdam en begon hier haar internationale carrière als pianist en componist. Haar werk wordt overal in Europa uitgevoerd.

Katía's muziek klinkt alsof je door de stad wandelt zonder precies te weten waar je naartoe gaat. Haar muziek neemt je mee van het plein naar een afgelegen steegje, van haar huis naar een verborgen tuin. Tijdens de wandeling kom je bekende vreemden tegen, zoete ingrediënten, roze luchten en oude bomen met zere voeten. In 2011 verscheen haar eerste album Sights. Samen met haar band geeft Katía elk seizoen een nieuwe LP uit, deze zijn verkrijgbaar op Katía's Bandcamp. Eind dit jaar verschijnt het seizoen Winter.

In Die fröhliche Wissenschaft (1882) vroeg Nietzsche om 'buildings and situations which as a whole would express the sublimity of self-communion and seclusion from the world'. Bjarne Mastenbroek geeft hier een ontkennend antwoord op. Met zijn Nieuwe Paviljoen draagt hij dergelijke welwillende ambities ten graven. We vragen architecten om onze identiteit te vertalen in stenen en planten. Maar volgens Mastenbroek is dit niet de taak van de architect. De architect is niet langer een Nietzscheaanse figuur van macht en wil. De architect kan alleen het minimale voor ons doen, een kader bieden waarbinnen we de auteur van ons eigen leven kunnen zijn. Ook in de 21ste eeuw blijft de Nietzscheaanse architect bestaan, maar alleen voor opdrachtgevers die geld genoeg hebben om de architect macht te verschaffen. Mastenbroek neemt afstand van dit architectuurspektakel door het paviljoen bewust van al de specifieke kenmerken te ontdoen. Zijn Nieuwe paviljoen laat zien dat architectuur geen fotogenieke vertaling is van rijkdom in gebouwde ruimte, maar slechts een hint van menselijk leven in de wereld.

Het Nieuwe Paviljoen is een _zero-reset, _een eerlijk antwoord op de vraag: 'wat is architectuur nu?'. Wat heeft architectuur nog te bieden als je het eenmaal hebt gestript van de eindeloze ambities en verlangens die zich rondom de architect hebben verzameld en het beroep hebben gemummificeerd. Wat is het nulpunt van de hedendaagse architectuur?