Teresa Rudolf Teresa Rudolf

Wat is het verhaal achter jouw webcoverdesign voor Het Nieuwe Instituut online?

Ik heb een liniaal gemaakt - een klassiek hulpstuk - die ik aangepast heb naar de recente wereldwijde maatregelen met betrekking tot afstand houden. Met een totale lengte van anderhalve meter (1.5 meter, de afstand tot een ander die je zou moeten aanhouden volgens de meeste regeringen) bevat de liniaal diverse ijkpunten die nu zeer relevant zijn gebleken. Al die punten zijn afgeleid van het menselijk lichaam: intieme zone (60 centimeter), privézone (120 centimeter), foot (ongeveer 30 centimeter - de WHO raadt op hun site 3 feet of een meter aan als minimale afstand tot een ander), stappen, armlengtes en elleboogslengte. Je bewegen in publieke ruimtes is tegenwoordig een nieuwe vorm van ballet: je anticipeert op de bewegingen van de ander, je wacht tot mensen voorbij zijn gelopen. Publieke gebouwen hebben een nieuwe structuur gekregen, namelijk die van eenrichtingsverkeer. Vrijwel plotseling is een nieuwe cultuur van bewegwijzering opgepopt.

En hier in Duitsland heeft een ander beeld een tijdreis in gang gezet: het beeld van mensen die in lange rijen wachten voor winkels roept de vage herinnering aan crises in de markteconomie van de DDR (Duitse Democratische Republiek, voormalig Oost-Duitsland) op. Een belachelijk anachronisme, zeker in de (toenmalige) westelijke delen van het land. Een recente foto toont een Chinese schoolgaande jongen met een hoed, met daarop vier puntige potloden vastgemaakt, die allemaal naar een andere windrichting wijzen. Het is net een dampkringachtige lichaamsextensie om het kind te herinneren aan zijn nieuwe privézone. Men zegt weleens dat de intieme zone van een persoon een radius van 40 tot 60 centimeter heeft. Vaak wens ik dat ik een soortgelijke constructie als die van die schooljongen heb, omdat mensen te dichtbij komen.

Vandaag de dag is in veel steden ruimte - en zeker private space - een luxegoed. De infrastructuur van het openbaar vervoer in München bijvoorbeeld, is niet ontworpen voor de hoeveelheid mensen die er tegenwoordig gebruik van maakt. Als sleutelfiguren binnen de antropometrie (het meten van mensen en hoe die maten zich verhouden tot de omgeving, red.) hebben Ernst Neufert en Le Corbusier de effectiviteit van ruimte in de architectuur van de laatste eeuw bepaald. Maar nu staan die verworvenheden van onze moderne beschaving plotseling in een negatief licht, tegenovergesteld aan hun bedoeling. Ik heb het gevoel dat ik voor het eerst ervaar dat "systemen" niet voor eeuwig geldig zijn.

Hoe verhoudt dit werk zich tot de rest van jouw werk?

Doorgaans voel ik me aangetrokken tot een conceptuele benadering van projecten. Zodoende ben ik geïnteresseerd in structuren: ik start elk nieuw project met een lange woordenlijst in een tekstprogramma in plaats van gelijk te schetsen. Ik verander graag verhalende strategieën in visuele content.

Heeft de coronaviruspandemie de manier waarop je werkt veranderd?

Nu de tijd in veel culturele instituten stilstaat, zijn veel van die plekken begonnen met het optuigen van digitale programma's ter vervanging. Wat prima is, voor een tijdje. Het levert geen significant verschil in werkwijze op nu ik vanuit huis werk. Design is van nature een sociale discipline met het doel om een community te creëren, tenslotte.

Teresa Rudolf woont en werkt in München en Leipzig. Na haar studie kunsthistorie en grafisch design aan de Hochschule für Grafik und Buchkunst Leipzig (HGB) en de Gerrit Rietveld Academie Amsterdam, volgde Rudolf Maureen Mooren's System-Design Class, opnieuw aan de HGB Leipzig. Sinds haar afstuderen werkt zij als onafhankelijk designer verbonden aan het Leipziger designcollectief Spector Bureau en heeft zij les gegeven aan Burg Giebichenstein University of Art and Design in Halle, Duitsland. Als lid van het curatorsteam van Kunstverein Leipzig, werkt zij momenteel aan het jaarlijkse programma K-V Enzyklopädie voor 2020, gewijd aan het enorme veld van 'knowledge' in zijn verschillende verschijningsvormen.